Na vier dubbelzeges en een absolute dominantie in de vijf eerste races, zou Monaco wel eens een moeilijke race kunnen zijn voor Mercedes. Misschien een voorlopig einde van de zegereeksen en een uitgelezen kans voor de concurrentie om toch minstens één zege te kunnen pakken.

Het begint stilaan op 1988 te lijken. Een jaar waarin McLaren 15 van de 16 GP’s wist te winnen. Al waren de piloten toen ook niet van de minste. De enige race die noch Senna of Prost dat jaar wisten te winnen, was die in Monza. De Tifosi kregen een onverwacht geschenk toen Berger en Alboreto in een 1-2 overwinning met de Ferrari’s het Italiaans volkslied op eigen bodem liet weerklinken. Maar meer dan dat gaf het Britse team dat jaar echter niet weg.

Mercedes is dit seizoen al even ongenaakbaar. Red Bull mocht in Barcelona dan wel mee op het podium en Vettel zijn doortocht bleef niet onopgemerkt, Ricciardo eindigt op een halve ronde achterstand en Alonso kon nog maar net binnen dezelfde ronde blijven. En toch zou Monaco wel eens roet in het Duits-Engelse feestje kunnen gooien.

Monaco is een overblijfsel uit de vroegere rijke geschiedenis van de F1 in Europa. Een meer dan atypisch racecircuit. Een samenraapsel van bochten op drie vierkante kilometer heuvelrots die je soms sneller met een gewone wagen kan nemen, veel te kleine pitboxen, geen uitloopstroken en zelfs geen rechte stukken. Alleen wat minder scherpe bochten. En toch blijft het een magisch decor.

De dominantie van Mercedes zit verscholen in de krachtbron. Laat die nu net van minder belang zijn in Monaco. Het is de langste race in tijd over de kortste afstand. Dat wil zeggen dat hier de laagste gemiddelde snelheid neergezet wordt. Goede banden, veel mechanische grip, downforce en een getalenteerde piloot maken hier het verschil. Niet dat we willen beweren dat Mercedes dat niet in huis heeft, maar het verschil met overige races, is dat ze hier niet in hun comfortzone van hoge topsnelheid en een superieure krachtbron zullen zitten.

Meer nog, het feit dat er dit seizoen meer kracht op de achterwielen komt, zal de piloten ertoe dwingen om nog voorzichtiger op het gas te gaan. Een beetje wielspin achteraan is voldoende om de wagen te doen uitbreken. Op een circuit zonder uitloopstroken is dat dodelijk.

Met de laatste reeks aan updates is het moeilijk te voorspellen welk team veel voordeel heeft in downforce en grip. In Barcelona was het vooral in sector 3 waar grip en downforce belangrijk zijn. Voortgaand op de tijden van de kwalificaties is het opvallend dat de Red Bull van Ricciardo daar het verschil kon maken. Zijn snelste sectortijd komt hier op 0.06 seconden van Hamilton. Maar Barcelona is wel een compromis tussen topsnelheid en downforce, in Monaco telt alleen het laatste.

Of we daaruit mogen besluiten dat Red Bull wel eens voor de zege zou kunnen gaan in Monaco, is misschien wat gedurfd. Maar net zoals Mercedes hun motor als grootste troefkaart hebben op andere circuits, heeft ook Red Bull in Monaco een troefkaart uit te spelen. En dat is Adrian Newey. Aan de Renault krachtbron kon hij niets veranderen, moest hij lijdzaam toekijken. Geen beter moment dan Monaco om zijn aerodynamische genialiteit te tonen.

Eerlijk gezegd maakt het niet zo heel veel uit wie er wint, zolang de race maar spannend of spectaculair is. Al gaan we niet ontkennen dat het wel voor een mooie afwisseling zou kunnen zorgen als er eens iemand anders zijn armen in de lucht steekt.
a:0:{}
Hoofditem op frontpagina
a:1:{s:9:”file_name”;s:27:”monaco_redbull_headline.jpg”;}
Na vier dubbelzeges en een absolute dominantie in de vijf eerste races, zou Monaco wel eens een moeilijke race kunnen zijn voor Mercedes. Misschien een voorlopig einde van de zegereeksen en een uitgelezen kans voor de concurrentie om toch minstens één zege te kunnen pakken.