Romain Grosjean: "Er was een moment dat ik er vrede mee nam dat ik zou sterven" - F1journaal.be

Romain Grosjean: “Er was een moment dat ik er vrede mee nam dat ik zou sterven”

Vrijdag stond Romain Grosjean voor de eerste keer de verzamelde pers te woord en hij vertelde het relaas van hoe hij zichzelf uit zijn bolide bevrijdde.

And his escape to safety#BahrainGP ߇ǰ߇ #F1 pic.twitter.com/4NJ22yVAPK

— Formula 1 (@F1) November 29, 2020

De Fransman vertelt dat de achtentwintig seconden dat hij werkelijk in de vlammen zat voor hem wel een half uur leken te duren en dat er een moment kwam dat hij er vrede mee genomen had dat hij zou sterven. Maar de gedachte dat zijn kinderen hun papa zouden verliezen was onder andere de motivatie om door te zetten.

“Toen de auto tot stilstand kwam opende ik mijn ogen en maakte ik meteen mijn veiligheidsgordel los,” aldus Grosjean. “Daarna sprong ik uit de auto en voelde ik iets op mijn hoofd. Mijn gedacht eerst: ‘Ik ga wachten, ik lig ondersteboven tegen de vangrail, dus ik ga wachten tot iemand me komt bevrijden.”

“Ik had geen stress en ik was me toen ook niet bewust van het vuur. Toen keek ik naar links en zag ik vuur. Toen dacht ik: ‘OK, ik heb geen tijd om te blijven wachten.”

“Het volgende dat ik probeerde was een beetje meer naar de rechterkant op te staan maar dat lukte niet. Ik probeerde nadien weer aan de linkerkant en dat lukt ook niet.”

“Ik ging weer zitten en dacht aan het ongeval van Niki Lauda (Nürburgring 1976) en ik dacht bij mezelf: ‘Zo kan het niet eindigen, dit kan niet mijn laatste race zijn, zo wil ik niet stoppen. Geen denken aan.”

“Dus probeerde ik nog een keer maar ik zat vast en toen kwam het onaangename gevoel dat mijn lichaam zich begon te ontspannen. Ik nam er vrede mee dat ik daar zou sterven.”

“Ik vroeg mezelf af: ‘Zal het mijn schoen verbranden, of mijn voet, of mijn hand? Zal het pijn doen en waar zal het beginnen?’ Voor mij leken dat drie a vier seconden maar in werkelijkheid waren het misschien milliseconden. Maar toen dacht ik aan mijn kinderen en zei ik: ‘Nee, vandaag mogen ze hun vader niet verliezen.’”

“Ik weet niet waarom maar ik besloot mijn helm naar links te draaien en op die manier naar boven te gaan en mijn schouder te proberen draaien. Dat lukte vrij goed maar mijn voet zat nog vast in de auto. Ik ging weer even zitten en trok zo hard ik kon aan mijn linkerbeen en mijn voet kwam uit de schoen.”

“Daarna deed ik nog eens hetzelfde en waren mijn schouders er doorheen en kon ik er uit springen. Toen had ik beide handen in het vuur en ik bekeek mijn handschoenen, die normaal gezien rood zijn maar nu zwart geworden waren en begonnen te smelten. Ik voelde de pijn maar ook de opluchting dat ik uit de auto geraakt was.”

Toen werd Grosjean naar de medical car gebracht en werden er onmiddellijk kompressen op de handen van de Fransman gelegd omdat hij zei dat ze verbrand aanvoelden. De dokter vertelde Grosjean dat ze een bed zouden brengen om hem naar de ziekenwagen te brengen maar daar wilde hij niet van weten.

“Ik denk dat het medisch gezien niet de beste keuze was maar ik denk dat ze wisten hoe belangrijk het was voor mij dat er beelden waren dat ik zelf kon wandelen naar de ambulance. Zelfs nadat ik zelf uit de vlammen wandelde wou ik nog een sterke boodschap versturen dat ik OK was en dat ik zelf naar de ambulance kon wandelen.”