In de ongelooflijk dure wereld van gemotoriseerde sporten, wordt het welzijn en de veiligheid van piloten niet alleen gegarandeerd door professionals. Het merendeel van het circuitpersoneel zijn immers amper betaalde vrijwilligers, die door weer en wind op post staan: baancommissarissen, brandweer, ambulanciers, extractie-teams…

Op zaterdag 22 oktober jl. had ik de eer om met het extractie-team B-MET (Belgian Medical Extrication Team) op stap te gaan. Op de omloop van Spa-Francorchamps werden de 24 uren voor 2PK’s verreden. B-MET was niet van dienst – zoals wel vaker bij kleinere races – maar kreeg, samen met het andere medisch personeel, een uitnodiging om de race bezoeken. De avond zou afgesloten worden met een barbecue voor alle mensen van de ‘antenne chirurgicale’.

Het relaas van een halve dag Spa

Met een kwartier vertraging kwamen mijn chauffeur, Leen van B-MET, en ikzelf aan bij de ingang van de medische antenne (aan Stavelot). Voor de toeschouwers, ja zelfs voor de pers, is deze plaats verboden terrein, omdat je er rechtstreeks het circuit kan betreden en de privacy van de piloten natuurlijk gerespecteerd dient te worden. Het was dan ook niet evident om voorbij de stalen poort te geraken. Er wordt nu eenmaal niet gegooid met badges om de poort te openen. Op deze dag had enkel ‘Echo’ er eentje. Dit is de medical car die aan de antenne gestationeerd is. Op grotere wedstrijden zoals de F1 of 24 uur, heeft de bemanning van de helikopter er vaak eentje, omdat zij meestal (hopelijk) weinig werk hebben en dus de extra job van ‘portier’ op zich kunnen nemen.

Hier mogen binnentreden is, zoals gezegd, niet iedereen gegeven en het straalt zeker niet de flair en grandeur uit van de F1-paddock, verre van zelfs. Desalniettemin is het voor een fanaticus van de autosport zoals mezelf, een unieke kans om tijdens een race de medische post te bezoeken, en die wilde ik zeker niet laten voorbijgaan.

Na een warme verwelkoming werd er van de gelegenheid gebruik gemaakt om de nieuwe KED (Kendrick Extrication Device) uitgebreid te bestuderen. Om correct te zijn: eigenlijk moet men deze nieuwe generatie KED een KODE noemen. Zelfs voor een leek was het een duidelijke verbetering ten opzichte van het oude model. Het hele team onthaalde de ‘KODE’ enthousiast. De hoofdverantwoordelijke aldaar, Dr. Wahlen, die op zijn eigen manier zijn ‘vreugde’ toonde, beloofde de KODE mee te nemen naar de FIA om hem te laten goedkeuren bij Dr. Isserman, wat voor de producent, Kendrick, een opsteker zal zijn.

Het werk zat er voor die dag snel op, want de geplande oefening vond niet plaats. Niet erg, aangezien dit team nog tientallen keren zal trainen voor ze weer aan de start van een race verschijnen. Dan was het tijd om wat racesfeer op te snuiven en dus trokken we met B-MET richting paddock. Eerst nog wat foefelen om iedereen door de controle te krijgen, want aangezien er zo’n dertig mensen die namiddag richting paddock wilden, en er maar zo’n 10 paddockpassen voorzien waren, was het nodig om ‘de truc met de plakband’ zijn werk te laten doen. Op die manier konden de bandjes doorgegeven worden aan de volgende lichting die van antenne richting paddock wilde. Het gebeurt wel vaker dat het circuit nogal weinig bandjes voorziet en de groep is ondertussen al gewend te jongleren om iedereen aan zijn trekken te laten komen.

Op de slentertocht doorheen de paddock passeerde werkelijk alles de revue: van raar uitgedoste DJ’s over hotdogs met halve potten mosterd erop, verhalen over interventies in de voorgaande races tot discussies over de geplande werken aan het circuit. Enkele hilarische uitspraken over de 2PK’s, op het conto van Werner: ‘Mijn grasmachine maakt nog meer lawaai’ en ‘Ik zal gaan duwen, dan zijn ze wat sneller.’

Amper een paar uur had ik in het gezelschap van de B-MET-leden gespendeerd, maar het was al duidelijk wat zo’n team vrijwilligers drijft. De vriendschapsband is enorm. Dat is wel logisch als je tijdens een raceweekend ganse dagen samen ‘opgesloten’ zit in je interventievoertuig, vaak niet veel te doen hebt en verder hard moet trainen om die extractie snel, feilloos en perfect uit te voeren. Dan vliegen de grappen en grollen door de lucht en wordt er regelmatig gedold. Maar hier steunen ze elkaar door dik en dun en dat is nodig als je samen een piloot uit een verhakkelde bolide moet halen.

Eens terug aan het medisch centrum, werd ervoor gekozen om eerst richting Stavelot te trekken, voor een lekkere pint of, voor de meesten, iets warms. Kwestie van al opgewarmd te zijn voor de barbecue. Ook hier viel op dat de diversiteit binnen de groep enorm is. Niet alleen qua leeftijd, maar ook qua beroep en opleiding verschillen deze mensen enorm. Je hoeft dan ook niet zo persé dokter, verpleger of andere hulpverlener te zijn om succesvol deel uit te maken van een extractie-team. Dat er enkele militairen in de groep zitten, werd snel duidelijk. De legerverhalen van Werner, waarvan het leeuwendeel niet voor gevoelige lezers geschikt is, vlogen ons om de oren, meestal snel gepareerd door niet mis te verstane uitspraken van Irène of Leen. Ondertussen had ik ook de smaak te pakken en deed vrolijk mee met al dit gezwans.

Omdat er nog hout gesprokkeld moest worden voor de barbecue, keerden we tegen de avond terug richting circuit. Francis was nog maar pas uit zijn wagen of hij begon al rond te hollen. Hout verzamelen, in blokken zagen, barbecue aansteken, over het vuur waken… Als een routiné en haantje de voorste pakte de militair alles aan, vaak geholpen door de andere leden, zoals zijn vrouw Brigitte of broer Filip. Het warme vuur was zeer welgekomen. In afwachting van het diner vlogen de anekdotes weer in het rond. De herinneringen aan de extractie tijdens de 24 uren van Francorchamps dit jaar (de crash van Danielsson in Blanchimont tijdens de WSbR 3.5) werden opgehaald, evenals de beelden die door de camera’s van het circuit werden geregistreerd. Big Brother was watching, maar het is wel heel nuttig materiaal voor de betrokken partijen. Daarnaast werden nog de vreemdste commercials vertoond en werd er een Star Wars duel uitgevochten in het bos. Francis wou niet onderdoen voor de verhalen van Werner en deed er nog een flinke schep bovenop, met anekdotes uit Afghanistan. Mijn maag draaide er zich wel een paar keer bij rond en dat terwijl we nog aan tafel moesten. Wat sangria deed blijkbaar wonderen.

Met een goed gevulde maag werd er nog volop nagenoten rond een scouts-achtig kampvuur, waar wederom wilde verhalen rondgingen. De dag liep zo stilaan op zijn einde. Telkenmale ‘Echo’ zijn zwaailichten aanstak, wat betekent dat hij stand-by moest zijn, keken de mensen van B-MET op. Het leek wel besmettelijk, want ik had er ook last van. Gelukkig moest hij, zolang wij er waren, maar 1 keer uitrukken en dan nog was er niets ernstigs gebeurd, volgens dokter Wim, die permanentie had.

Na een prachtige en meer dan geslaagde dag, die enkel verstoord werd door wat regen, keerden we huiswaarts. Deze mensen, die ik in een ontspannen sfeer leerde kennen, zijn ernstig met hun vak bezig. Men mag dan wel grappen uithalen; van zodra er iemand zwaar crasht en ze moeten uitrukken, wordt het bittere ernst. Dan is er geen plaats meer voor een lach en wordt er volgens een strikt schema gewerkt. Dit schema wordt al naargelang de omstandigheden (vb. wagen ligt op zijn zij of staat tegen de vangrail…) aangevuld met een dosis improvisatie. Het is net om zo veel mogelijk op deze onvoorziene omstandigheden te kunnen anticiperen, dat dit team uren en uren traint. Het leven en welzijn van de piloot hangt er immers van af. 1 verkeerde beweging, 1 foutje… en de piloot kan permanent verlamd zijn of erger… Zoiets moet natuurlijk ten alle tijde vermeden worden. Op de schouders van deze gekke bende rust dan ook een enorme verantwoordelijkheid die ze vol overgave op zich nemen.

Extractie: een korte introductie

Hierboven viel al regelmatig het woord ‘extractie’ en dat is voor velen misschien een leeg begrip. Daarom een korte uitleg over deze belangrijke term.

De taak van een medisch extractie-team bestaat erin om een gekwetste piloot uit zijn auto te halen zonder bestaande letsels te verergeren. In het bijzonder denken we hier dan aan wervelletsels die tot verlamming of zelfs de dood kunnen leiden indien het slachtoffer niet voorzichtig behandeld wordt. Het is dus zaak die wervelkolom zo goed mogelijk te immobiliseren om op die manier verdere schade aan het ruggenmerg te voorkomen.
Meestal gebruikt het team hiervoor een KED (Kendrick Extrication Device). In sommige raceklassen (zoals F1, WSbR, A1 GP) is het zitje van de piloot aangepast zodat de piloot met zetel en al uit de bolide kan gehaald worden. Om dit manoeuvre zo vlot en gelijkmatig mogelijk te laten verlopen, bestaat het team uit maar liefst zes mensen, waarvan één dokter is.

Op dit punt in het verhaal duikt soms de mop op van de 25 Hollanders in 1 mini, maar die benadert anders wel goed de werkelijkheid. Tijdens een extractie uit een gesloten wagen bijvoorbeeld, kruipen maar liefst twee teamleden in de auto, naast de piloot. Ieder die al eens een blik in een raceauto geworpen heeft, weet dat dit niet vanzelfsprekend is. Ondertussen probeert de dokter zich zo klein mogelijk te maken terwijl hij het hoofd van de piloot stabiel houdt en deze ook geruststelt, want na wat ongetwijfeld een zware crash was, zo plots zes mensen om je heen, kan nogal intimiderend zijn. Twee andere teamleden werken ondertussen rond de dokter heen en het laatste teamlid, de materiaalmeester zorgt ervoor dat al het nodige op het juiste ogenblik en op de juiste manier aangereikt wordt. Het lijkt wel een mierennest en toch lopen deze mensen elkaar geen moment voor de voeten: het resultaat van hun uitzonderlijke vriendschapsband en uren training.

Interesse?

Indien je na het lezen van dit verhaal vragen hebt bij de werking van een extractieteam of je hebt interesse om deze toffe bende te vervoegen, aarzel dan niet en contacteer hen op: Filip.Nijs1@pandora.be of 0474/97.70.32 .
In de ongelooflijk dure wereld van gemotoriseerde sporten, wordt het welzijn en de veiligheid van piloten niet alleen gegarandeerd door professionals. Het merendeel van het circuitpersoneel zijn immers amper betaalde vrijwilligers, die door weer en wind op post staan: baancommissarissen, brandweer, ambulanciers, extractie-teams…
a:0:{}
Op zaterdag 22 oktober jl. had ik de eer om met het extractie-team B-MET (Belgian Medical Extrication Team) op stap te gaan. Op de omloop van Spa-Francorchamps werden de 24 uren voor 2PK’s verreden. B-MET was niet van dienst – zoals wel vaker bij kleinere races – maar kreeg, samen met het andere medisch personeel, een uitnodiging om de race bezoeken. De avond zou afgesloten worden met een barbecue voor alle mensen van de ‘antenne chirurgicale’.

Het relaas van een halve dag Spa

Met een kwartier vertraging kwamen mijn chauffeur, Leen van B-MET, en ikzelf aan bij de ingang van de medische antenne (aan Stavelot). Voor de toeschouwers, ja zelfs voor de pers, is deze plaats verboden terrein, omdat je er rechtstreeks het circuit kan betreden en de privacy van de piloten natuurlijk gerespecteerd dient te worden. Het was dan ook niet evident om voorbij de stalen poort te geraken. Er wordt nu eenmaal niet gegooid met badges om de poort te openen. Op deze dag had enkel ‘Echo’ er eentje. Dit is de medical car die aan de antenne gestationeerd is. Op grotere wedstrijden zoals de F1 of 24 uur, heeft de bemanning van de helikopter er vaak eentje, omdat zij meestal (hopelijk) weinig werk hebben en dus de extra job van ‘portier’ op zich kunnen nemen.

Hier mogen binnentreden is, zoals gezegd, niet iedereen gegeven en het straalt zeker niet de flair en grandeur uit van de F1-paddock, verre van zelfs. Desalniettemin is het voor een fanaticus van de autosport zoals mezelf, een unieke kans om tijdens een race de medische post te bezoeken, en die wilde ik zeker niet laten voorbijgaan.

Na een warme verwelkoming werd er van de gelegenheid gebruik gemaakt om de nieuwe KED (Kendrick Extrication Device) uitgebreid te bestuderen. Om correct te zijn: eigenlijk moet men deze nieuwe generatie KED een KODE noemen. Zelfs voor een leek was het een duidelijke verbetering ten opzichte van het oude model. Het hele team onthaalde de ‘KODE’ enthousiast. De hoofdverantwoordelijke aldaar, Dr. Wahlen, die op zijn eigen manier zijn ‘vreugde’ toonde, beloofde de KODE mee te nemen naar de FIA om hem te laten goedkeuren bij Dr. Isserman, wat voor de producent, Kendrick, een opsteker zal zijn.

Het werk zat er voor die dag snel op, want de geplande oefening vond niet plaats. Niet erg, aangezien dit team nog tientallen keren zal trainen voor ze weer aan de start van een race verschijnen. Dan was het tijd om wat racesfeer op te snuiven en dus trokken we met B-MET richting paddock. Eerst nog wat foefelen om iedereen door de controle te krijgen, want aangezien er zo’n dertig mensen die namiddag richting paddock wilden, en er maar zo’n 10 paddockpassen voorzien waren, was het nodig om ‘de truc met de plakband’ zijn werk te laten doen. Op die manier konden de bandjes doorgegeven worden aan de volgende lichting die van antenne richting paddock wilde. Het gebeurt wel vaker dat het circuit nogal weinig bandjes voorziet en de groep is ondertussen al gewend te jongleren om iedereen aan zijn trekken te laten komen.

Op de slentertocht doorheen de paddock passeerde werkelijk alles de revue: van raar uitgedoste DJ’s over hotdogs met halve potten mosterd erop, verhalen over interventies in de voorgaande races tot discussies over de geplande werken aan het circuit. Enkele hilarische uitspraken over de 2PK’s, op het conto van Werner: ‘Mijn grasmachine maakt nog meer lawaai’ en ‘Ik zal gaan duwen, dan zijn ze wat sneller.’

Amper een paar uur had ik in het gezelschap van de B-MET-leden gespendeerd, maar het was al duidelijk wat zo’n team vrijwilligers drijft. De vriendschapsband is enorm. Dat is wel logisch als je tijdens een raceweekend ganse dagen samen ‘opgesloten’ zit in je interventievoertuig, vaak niet veel te doen hebt en verder hard moet trainen om die extractie snel, feilloos en perfect uit te voeren. Dan vliegen de grappen en grollen door de lucht en wordt er regelmatig gedold. Maar hier steunen ze elkaar door dik en dun en dat is nodig als je samen een piloot uit een verhakkelde bolide moet halen.

Eens terug aan het medisch centrum, werd ervoor gekozen om eerst richting Stavelot te trekken, voor een lekkere pint of, voor de meesten, iets warms. Kwestie van al opgewarmd te zijn voor de barbecue. Ook hier viel op dat de diversiteit binnen de groep enorm is. Niet alleen qua leeftijd, maar ook qua beroep en opleiding verschillen deze mensen enorm. Je hoeft dan ook niet zo persé dokter, verpleger of andere hulpverlener te zijn om succesvol deel uit te maken van een extractie-team. Dat er enkele militairen in de groep zitten, werd snel duidelijk. De legerverhalen van Werner, waarvan het leeuwendeel niet voor gevoelige lezers geschikt is, vlogen ons om de oren, meestal snel gepareerd door niet mis te verstane uitspraken van Irène of Leen. Ondertussen had ik ook de smaak te pakken en deed vrolijk mee met al dit gezwans.

Omdat er nog hout gesprokkeld moest worden voor de barbecue, keerden we tegen de avond terug richting circuit. Francis was nog maar pas uit zijn wagen of hij begon al rond te hollen. Hout verzamelen, in blokken zagen, barbecue aansteken, over het vuur waken… Als een routiné en haantje de voorste pakte de militair alles aan, vaak geholpen door de andere leden, zoals zijn vrouw Brigitte of broer Filip. Het warme vuur was zeer welgekomen. In afwachting van het diner vlogen de anekdotes weer in het rond. De herinneringen aan de extractie tijdens de 24 uren van Francorchamps dit jaar (de crash van Danielsson in Blanchimont tijdens de WSbR 3.5) werden opgehaald, evenals de beelden die door de camera’s van het circuit werden geregistreerd. Big Brother was watching, maar het is wel heel nuttig materiaal voor de betrokken partijen. Daarnaast werden nog de vreemdste commercials vertoond en werd er een Star Wars duel uitgevochten in het bos. Francis wou niet onderdoen voor de verhalen van Werner en deed er nog een flinke schep bovenop, met anekdotes uit Afghanistan. Mijn maag draaide er zich wel een paar keer bij rond en dat terwijl we nog aan tafel moesten. Wat sangria deed blijkbaar wonderen.

Met een goed gevulde maag werd er nog volop nagenoten rond een scouts-achtig kampvuur, waar wederom wilde verhalen rondgingen. De dag liep zo stilaan op zijn einde. Telkenmale ‘Echo’ zijn zwaailichten aanstak, wat betekent dat hij stand-by moest zijn, keken de mensen van B-MET op. Het leek wel besmettelijk, want ik had er ook last van. Gelukkig moest hij, zolang wij er waren, maar 1 keer uitrukken en dan nog was er niets ernstigs gebeurd, volgens dokter Wim, die permanentie had.

Na een prachtige en meer dan geslaagde dag, die enkel verstoord werd door wat regen, keerden we huiswaarts. Deze mensen, die ik in een ontspannen sfeer leerde kennen, zijn ernstig met hun vak bezig. Men mag dan wel grappen uithalen; van zodra er iemand zwaar crasht en ze moeten uitrukken, wordt het bittere ernst. Dan is er geen plaats meer voor een lach en wordt er volgens een strikt schema gewerkt. Dit schema wordt al naargelang de omstandigheden (vb. wagen ligt op zijn zij of staat tegen de vangrail…) aangevuld met een dosis improvisatie. Het is net om zo veel mogelijk op deze onvoorziene omstandigheden te kunnen anticiperen, dat dit team uren en uren traint. Het leven en welzijn van de piloot hangt er immers van af. 1 verkeerde beweging, 1 foutje… en de piloot kan permanent verlamd zijn of erger… Zoiets moet natuurlijk ten alle tijde vermeden worden. Op de schouders van deze gekke bende rust dan ook een enorme verantwoordelijkheid die ze vol overgave op zich nemen.

Extractie: een korte introductie

Hierboven viel al regelmatig het woord ‘extractie’ en dat is voor velen misschien een leeg begrip. Daarom een korte uitleg over deze belangrijke term.

De taak van een medisch extractie-team bestaat erin om een gekwetste piloot uit zijn auto te halen zonder bestaande letsels te verergeren. In het bijzonder denken we hier dan aan wervelletsels die tot verlamming of zelfs de dood kunnen leiden indien het slachtoffer niet voorzichtig behandeld wordt. Het is dus zaak die wervelkolom zo goed mogelijk te immobiliseren om op die manier verdere schade aan het ruggenmerg te voorkomen.
Meestal gebruikt het team hiervoor een KED (Kendrick Extrication Device). In sommige raceklassen (zoals F1, WSbR, A1 GP) is het zitje van de piloot aangepast zodat de piloot met zetel en al uit de bolide kan gehaald worden. Om dit manoeuvre zo vlot en gelijkmatig mogelijk te laten verlopen, bestaat het team uit maar liefst zes mensen, waarvan één dokter is.

Op dit punt in het verhaal duikt soms de mop op van de 25 Hollanders in 1 mini, maar die benadert anders wel goed de werkelijkheid. Tijdens een extractie uit een gesloten wagen bijvoorbeeld, kruipen maar liefst twee teamleden in de auto, naast de piloot. Ieder die al eens een blik in een raceauto geworpen heeft, weet dat dit niet vanzelfsprekend is. Ondertussen probeert de dokter zich zo klein mogelijk te maken terwijl hij het hoofd van de piloot stabiel houdt en deze ook geruststelt, want na wat ongetwijfeld een zware crash was, zo plots zes mensen om je heen, kan nogal intimiderend zijn. Twee andere teamleden werken ondertussen rond de dokter heen en het laatste teamlid, de materiaalmeester zorgt ervoor dat al het nodige op het juiste ogenblik en op de juiste manier aangereikt wordt. Het lijkt wel een mierennest en toch lopen deze mensen elkaar geen moment voor de voeten: het resultaat van hun uitzonderlijke vriendschapsband en uren training.

Interesse?

Indien je na het lezen van dit verhaal vragen hebt bij de werking van een extractieteam of je hebt interesse om deze toffe bende te vervoegen, aarzel dan niet en contacteer hen op: Filip.Nijs1@pandora.be of 0474/97.70.32 .