Zondag valt de definitieve beslissing over het wereldkampioenschap F1 op het circuit van Interlagos in Sao Paolo. Zijn status als seizoensafsluiter is nieuw voor de GP van Brazilië. Maar reeds bij de eerste editie in 1991 op een hertekend Interlagos kregen we een wedstrijd die sterk leek op een “seizoenssluiter”, ook al was het pas de 2de wedstrijd van het seizoen 1991.

Gedurende de jaren 70 gebruikte men een lange lay-out van Interlagos. De eisen van de moderne jaren 90 hielden in dat het circuit na de Curva del Sol (de latere Senna-S) met een kunstige zwieper aansloot op het verste stuk van het circuit en zo de baan als een spaghetti sliert perfect liet inpassen in het stadsbeeld van de miljoenenstad Sao Paolo. De F1 verhuisde dus in 1991 van de stranden van Rio de Janeiro naar de broeierige stadsjungle van Sao Paolo. De stad geniet nog steeds een kwalijke reputatie: buitenlandse GP bezoekers worden om veiligheidsredenen ondergebracht in dure en bewaakte zittribunes. Journalisten en teamleden worden dikwijls overvallen op straat, in het hotel of in hun taxi. Reclameborden, promomateriaal en zelfs werktuigen en laptops van de teams worden uit de garages gestolen.

Het circus dat neerstrijkt in 1991 is met voorsprong het meest voltallige en kleurrijke F1 veld in tijden. 36 deelnemers met tal van technische oplossingen voor de F1: V8, V10 en V12 motoren. Prékwalificaties dienen te worden gehouden en teams als Coloni en AGS mogen reeds na 1 uur rijden Brazilië verlaten: niet geprékwalificeerd. Nog 4 anderen sneuvelen in de kwalificaties. 26 rijders dienen zich aan op de startgrid. Anno 2006 is het moeilijk om zich voor te stellen dat 15 jaar geleden er zelfs 3 (!) Belgen deel uitmaakten van het F1 peloton: Eric Vandepoele, Bertrand Gachot (10de tijd!) en Boutsen.

Een startveld ook dat de kiem van de verjonging in zich meedroeg. Traden aan: de nieuwbakken Britse F3 kampioen Hakkinen, de Franse kampioen Bernard, de Italiaanse kampioen Morbidelli en F3000 kampioen Comas. Later op het seizoen zou zich hierbij nog de Duitse F3 kampioen voegen…ene zekere Michael Schumacher.

Maar goed, de Braziliaanse GP dus. De machines om in het oog te houden waren de Williams-Renault wagens. De oorspronkelijke vraag was “wie zal McLaren en de V12 Honda van de titel kunnen houden?”. Na het gestuntel in Phoenix (GP USA), weer maar eens een binnenstads kronkelbaan kwam met Interlagos de eerste “echte” racebaan eraan. Hier moest het dus gaan gebeuren. Hier zouden de krachten gemeten worden. Mansell had de Williams FW14 uitvoerig getest op Paul Ricard en was zeer goed op de hoogte van de capaciteiten van de super-Williams. Op de valreep had de FIA de CVT-automaat nog laten verbieden toen bleek dat Mansell eenvoudigweg het ronderecord op Paul Ricard had verpulverd. De overige elektronica bleef: V10 Renault, traction control, actieve ophanging. De Williams “dacht mee” met de rijder en was bloedsnel. Senna was dus gewaarschuwd.

In de qualifying op zaterdag werd dit onderstreept. Mansell werd van de voorlopige pole gezet door teamgenoot Patrese. Daarna leverde “our Nige” een knalronde af die hem de pole opleverde. Dat was echter buiten de waard gerekend want met luttele minuten te gaan sloop Senna uit de pits, nieuw rubber onder zijn McLaren en in die ene knalronde, die superrondes waarvan hij het geheim bezat, wipte hij de Williamsen van de pole.

De race werd een bikkelhard duel tussen de Williams van Mansell en de McLaren van Senna. Mansell leek aanvankelijk het tempo van Senna niet aan te kunnen maar na verloop van de rondes werd de Williams steeds sneller. Tot hij binnen moest voor nieuwe banden en dan rommelde Mansell met de semi-automatische versnellingsbak en verloor veel tijd. Senna spaarde beter zijn banden, kon zelfs nog gaan pitten zonder de leiding aan Patrese uit handen te geven. Mansell kliefde ondertussen door het veld. Hij kreeg Senna weer in het zicht maar schoof zich zelve dan buiten spel. Te vroeg op het gas in de Curva del Sol en tot groot jolijt van tienduizenden Brazilianen schoof de grootste bedreiging voor Senna in de kant.

Maar dan begon plots de McLaren van Senna snelheid te verliezen. Patrese kwam dichter en ook Berger. Patrese kwam tot 4 seconden terug maar Senna pakte toch uiteindelijk zijn allereerste overwinning in zijn geboorteland. Minutenlang bleef hij in zijn McLaren zitten na de finish. Een medisch team kwam erbij. Senna was totaal uitgeput, hij had alles gegeven met slechts de helft van zijn versnellingen nog intact. Senna had de winst binnengehaald met een kreupele auto maar betaalde nu de prijs voor zijn inspanningen.

Een fel bevochten GP, deze Braziliaanse GP van 1991. Zeer fel bevochten omdat reeds nu, in het prille begin van het seizoen, het duidelijk was hoe de kaarten lagen. Zowel Mansell als Senna wisten dat de strijd om het wereldkampioenschap zou gaan tussen de degelijkheid van de Japanse V12 Honda en de hypermoderne elektronica van de Renault V10. En de strijd om het WK kan men best zo vroeg mogelijk inzetten. Punten gewonnen in de aanvangsfase van het seizoen zijn eigenlijk dubbele punten.

En daarom begon de eindstrijd voor het WK 1991 daar op het broeierige Interlagos. Het zouden de hoogdagen worden van zowel Senna (op het toppunt van zijn meesterschap) evenals van Mansell (eindelijk op zijn ware niveau). En daarom werd de Braziliaanse GP van 1991 bevochten als betrof het een beslissende seizoensafsluiter.
Zondag valt de definitieve beslissing over het wereldkampioenschap F1 op het circuit van Interlagos in Sao Paolo. Zijn status als seizoensafsluiter is nieuw voor de GP van Brazilië. Maar reeds bij de eerste editie in 1991 op een hertekend Interlagos kregen we een wedstrijd die sterk leek op een “seizoenssluiter”, ook al was het pas de 2de wedstrijd van het seizoen 1991.
a:0:{}
Gedurende de jaren 70 gebruikte men een lange lay-out van Interlagos. De eisen van de moderne jaren 90 hielden in dat het circuit na de Curva del Sol (de latere Senna-S) met een kunstige zwieper aansloot op het verste stuk van het circuit en zo de baan als een spaghetti sliert perfect liet inpassen in het stadsbeeld van de miljoenenstad Sao Paolo. De F1 verhuisde dus in 1991 van de stranden van Rio de Janeiro naar de broeierige stadsjungle van Sao Paolo. De stad geniet nog steeds een kwalijke reputatie: buitenlandse GP bezoekers worden om veiligheidsredenen ondergebracht in dure en bewaakte zittribunes. Journalisten en teamleden worden dikwijls overvallen op straat, in het hotel of in hun taxi. Reclameborden, promomateriaal en zelfs werktuigen en laptops van de teams worden uit de garages gestolen.

Het circus dat neerstrijkt in 1991 is met voorsprong het meest voltallige en kleurrijke F1 veld in tijden. 36 deelnemers met tal van technische oplossingen voor de F1: V8, V10 en V12 motoren. Prékwalificaties dienen te worden gehouden en teams als Coloni en AGS mogen reeds na 1 uur rijden Brazilië verlaten: niet geprékwalificeerd. Nog 4 anderen sneuvelen in de kwalificaties. 26 rijders dienen zich aan op de startgrid. Anno 2006 is het moeilijk om zich voor te stellen dat 15 jaar geleden er zelfs 3 (!) Belgen deel uitmaakten van het F1 peloton: Eric Vandepoele, Bertrand Gachot (10de tijd!) en Boutsen.

Een startveld ook dat de kiem van de verjonging in zich meedroeg. Traden aan: de nieuwbakken Britse F3 kampioen Hakkinen, de Franse kampioen Bernard, de Italiaanse kampioen Morbidelli en F3000 kampioen Comas. Later op het seizoen zou zich hierbij nog de Duitse F3 kampioen voegen…ene zekere Michael Schumacher.

Maar goed, de Braziliaanse GP dus. De machines om in het oog te houden waren de Williams-Renault wagens. De oorspronkelijke vraag was “wie zal McLaren en de V12 Honda van de titel kunnen houden?”. Na het gestuntel in Phoenix (GP USA), weer maar eens een binnenstads kronkelbaan kwam met Interlagos de eerste “echte” racebaan eraan. Hier moest het dus gaan gebeuren. Hier zouden de krachten gemeten worden. Mansell had de Williams FW14 uitvoerig getest op Paul Ricard en was zeer goed op de hoogte van de capaciteiten van de super-Williams. Op de valreep had de FIA de CVT-automaat nog laten verbieden toen bleek dat Mansell eenvoudigweg het ronderecord op Paul Ricard had verpulverd. De overige elektronica bleef: V10 Renault, traction control, actieve ophanging. De Williams “dacht mee” met de rijder en was bloedsnel. Senna was dus gewaarschuwd.

In de qualifying op zaterdag werd dit onderstreept. Mansell werd van de voorlopige pole gezet door teamgenoot Patrese. Daarna leverde “our Nige” een knalronde af die hem de pole opleverde. Dat was echter buiten de waard gerekend want met luttele minuten te gaan sloop Senna uit de pits, nieuw rubber onder zijn McLaren en in die ene knalronde, die superrondes waarvan hij het geheim bezat, wipte hij de Williamsen van de pole.

De race werd een bikkelhard duel tussen de Williams van Mansell en de McLaren van Senna. Mansell leek aanvankelijk het tempo van Senna niet aan te kunnen maar na verloop van de rondes werd de Williams steeds sneller. Tot hij binnen moest voor nieuwe banden en dan rommelde Mansell met de semi-automatische versnellingsbak en verloor veel tijd. Senna spaarde beter zijn banden, kon zelfs nog gaan pitten zonder de leiding aan Patrese uit handen te geven. Mansell kliefde ondertussen door het veld. Hij kreeg Senna weer in het zicht maar schoof zich zelve dan buiten spel. Te vroeg op het gas in de Curva del Sol en tot groot jolijt van tienduizenden Brazilianen schoof de grootste bedreiging voor Senna in de kant.

Maar dan begon plots de McLaren van Senna snelheid te verliezen. Patrese kwam dichter en ook Berger. Patrese kwam tot 4 seconden terug maar Senna pakte toch uiteindelijk zijn allereerste overwinning in zijn geboorteland. Minutenlang bleef hij in zijn McLaren zitten na de finish. Een medisch team kwam erbij. Senna was totaal uitgeput, hij had alles gegeven met slechts de helft van zijn versnellingen nog intact. Senna had de winst binnengehaald met een kreupele auto maar betaalde nu de prijs voor zijn inspanningen.

Een fel bevochten GP, deze Braziliaanse GP van 1991. Zeer fel bevochten omdat reeds nu, in het prille begin van het seizoen, het duidelijk was hoe de kaarten lagen. Zowel Mansell als Senna wisten dat de strijd om het wereldkampioenschap zou gaan tussen de degelijkheid van de Japanse V12 Honda en de hypermoderne elektronica van de Renault V10. En de strijd om het WK kan men best zo vroeg mogelijk inzetten. Punten gewonnen in de aanvangsfase van het seizoen zijn eigenlijk dubbele punten.

En daarom begon de eindstrijd voor het WK 1991 daar op het broeierige Interlagos. Het zouden de hoogdagen worden van zowel Senna (op het toppunt van zijn meesterschap) evenals van Mansell (eindelijk op zijn ware niveau). En daarom werd de Braziliaanse GP van 1991 bevochten als betrof het een beslissende seizoensafsluiter.