Wat doet een mens zoal op een vlucht van Melbourne naar Brussel? Zich afvragen hoe hij het in godsnaam in z’n hoofd heeft gehaald om op elf dagen tijd maar liefst twee keer 21 (!) uren in de lucht te hangen. Reken daar dan nog een vijftal uren wachttijd bij op diverse luchthavens en je komt aan 26 uren in totaal. Twee keer langer dan een dag onderweg, en dat allemaal om de eerste Grote Prijs Formule 1 van het seizoen te verslaan.

Wat doet een mens zoal op een vlucht van Melbourne naar Brussel? Een film of drie bekijken. En let op hé: één voor één films die je pas een tweetal maanden later in je eigen dvd-winkel in de buurt ziet opduiken. Als zo’n film daar dan bij de ‘nieuwe’ staat, dan is ie helemaal niet meer nieuw voor mij ! Maar ’t is natuurlijk een aangenaam tijdverdrijf tijdens zo’n vlucht. En als de film tegenvalt, dan zap je naar de andere films, maar dan merk je dat die ook al twintig minuten of langer bezig zijn. En aangezien ik het haat om een film te bekijken waarvan ik het begin niet heb gezien, moet ik dan uit armoede terug naar de tegenvallende film. In slaap vallen is dan de remedie. Zo gaat de tijd nog sneller voorbij. Maar ‘no worries’ (zoals ze in Australië zeggen), de meeste films die ik heb bekeken, zijn meegevallen. En ik ben intussen toch al vier keer naar Australië gereisd, dus weet ik waarover ik het heb.

Maar waar doet een mens vooral NIET op een vlucht van Melbourne naar Brussel? Z’n column schrijven voor de website f1world.be ! En toch kwam die gedachte plots bij me op. Ik had pen en papier bij, al een maaltijd achter de kiezen alsook een hazenslaapje achter de rug en… ‘t was nog meer dan twee uur vliegen tot aan m’n eerste tussenstop, Singapore. Kon ik mij nuttiger bezighouden? Neen dus. Eén waarschuwing wel voor de gevoelige f1world-lezer: ’t wordt mijn langste column ooit. Bezin dus voor je begint of lees ‘m in één ruk uit. Of zoals mijn Botswanese taxichauffeur in Melbourne pleegde te zeggen: “Het probleem in de westerse wereld is dat vrouw en man op gelijke voet leven en worden behandeld. De mán moet zoals in Afrika de baas zijn in huis en daarmee basta !” Voila, zeg dat Djamel de Botswanese taxichauffeur het gezegd heeft. Een taxichauffeur uit Botswana, m’n beste ! Ja, ja, dat ligt inderdaad in Afrika. Een toffe gast, 24 jaar, student en af en toe bijklussend in zo’n geel vehikel dat me telkens weer doet denken aan die yellow cabs in de States.

Tja, Australië en de States, twee handen op één buik. Nu moet u weten, beste f1world-lezer, dat ik verliefd ben op Australië. Geen kwaad woord dus over dat uitgestrekte land met z’n vele koala’s, kangoeroes, wallabies én… z’n uiterst sociale bevolking. Met een cultuurmix dan nog van allerlei – voornamelijk – Europese nationaliteiten die ervoor hebben gezorgd dat twee op de drie vrouwen aldaar zich van een niveau Véronique De Cock of Joyce Van Nimmen mogen noemen. En dan heb ik het wel over het uiterlijk hé, mannen ! Over de intellectuele inhoud heb ik me voor één keer niet veel zorgen gemaakt. Ze liepen er en ze waren er om naar te kijken.

Op de launch party van het Red Bull Racing Team bijvoorbeeld, donderdag 3 maart, op een wolkenloze avond en in een omgebouwde loods aan ‘de dokken’ in Melbourne. Niet normaal was dat ! Zeker niet als je er – zoals ik – vanuit ging dat je misschien wel één of twee interessante RB-mensen zou leren kennen op een relatief kleine pr-activiteit van een nieuw team dat zich even aan de buitenwereld wilde voorstellen. Ja, hallo ! Nu heb ik in mijn rijk gevulde leven al heel wat party’s meegemaakt – de ene al decadenter dan de andere – maar dit sloeg werkelijk alles ! Bij het binnenstappen alleen al werd ik bijna duizelig van het spiegelpaleis dat als inkomhal moest dienen. Vloer, muren, plafond…allemaal spiegels. Een nachtmerrie voor vrouwen die vinden dat hun neus nog niet voldoende is gecorrigeerd of vinden dat ze nu toch eindelijk eens dat overtollige vet uit hun billen moeten laten wegzuigen. Maar wees gerust, bijna alle vrouwen daar aanwezig hebben achteraf goed geslapen. Niet alleen was er champagne en vodka-Red Bull à volonté, ze móchten ook in die spiegels kijken want ze mochten één voor één méér dan gezien worden. Een lust voor het oog, nooit zoveel ‘modellen’ samen gezien op één avond en op één party. Véronique De Cock was er niets eens opgevallen, al had ze er wel mogen tussenlopen.

‘De party van de eeuw’ blokletterde een Australische krant twee dagen nadien. En waarom niet de dag nadien vraagt u zich misschien af. Awel, omdat zo’n party doorgaans na middernacht is afgelopen en dat is een eind na het verstrijken van de deadline van die één of twee journalisten die daar waren voor die krant.

Maar dus ‘dé party van de eeuw’ ! Nu duurt die eeuw natuurlijk nog lang, ze kunnen daar in Melbourne nu nog niet weten of er over tien jaar misschien geen betere en grotere party zal worden georganiseerd. Wellicht wél natuurlijk maar dat was alle celebreties, kortweg celebs, uit Melbourne en omstreken een zorg. Acteurs, tv-beroemdheden, zangers, sportmannen…allemaal trendy gekleed en één voor één in het gezelschap van zo’n betoverend model. En als zo’n beroemdheid er nog geen had, dan had ie daar alleszins keuze te over. En veel van die poppetjes (kippetjes noemt één van mijn beste vrienden ze altijd), veel van die poppetjes hadden net iets te veel naar de Australische versie van De Rode Loper gekeken. Waanden zich precies starlets óp de rode loper net voor de uitreiking van de Oscars. U weet wel, in een kleed met een decolleté…dieper kon die niet zijn uitgesneden, borsten halfbloot.

Nee, ik ben hier niet Herman Brusselmans aan het nabootsen. Herman is een sympathieke kerel – véél gevoeliger dan je wel zou denken – dus zou ik het hem niet willen aandoen dat jullie mijn column beter vinden dan zijn gezwets in Het Laatste Nieuws. Dit is gewoon een column van Stefaan Lammens zoals u hem wellicht nog niet kent. Mijn ziel leg ik hier bloot, wellicht in een vlaag van bovengrondse waanzin die mij net niet doet afdwalen naar de 10.000 Mijlen-club. Twee weken weg van huis (lees: mijn vrouw), ’t begint zijn tol te eisen.

Maar soit, terug naar Loods 14 in The Docklands. Terwijl ik rond tien uur buiten in een sofa aan m’n vijfde glas champagne zat te nippen, nadat ik net daarvoor mijn zevende sigaret had gedoofd, hoorde ik plots gejuich in de met zo’n 2000 mensen gevulde zaal. Coulthard, Klien en Liuzzi werden op het podium naar voren ‘geschoven’ op een soort plateau, omringd door rookslierten, het mysterie van het nieuwe Red Bull Team.

Applaus kregen ze, en terecht, zo zou enkele dagen later blijken op het stratencircuit in Albert Park ! Maar nog meer applaus ging er naar een jonge spring-in-‘t-veld, een vrouw met jongensallures en vooral met veel tatoeages. Niemand minder dan Pink (!) kwam als intermezzo drie van haar grootste hits ten gehore brengen. Stel je voor ! Gewoon als tussendoortje om het publiek in een euforische stemming te brengen. Dat verdient enkele Australische dollars moeten ze bij Red Bull hebben gedacht, want prompt toverde Dietrich Mateschitz er zomaar eventjes 500.000 tevoorschijn. Voor 3 liedjes ! Dat is omgerekend net geen 300.000 euro, verdiend in tien minuten. Daar moet een sportjournalist toch wel een half jaar voor werken ! En het hele feestje – heb ik me laten wijsmaken – kostte Red Bull om en bij de 3 miljoen euro. En dat in deze kostenbesparende tijden in de Formule 1, en dat terwijl die kindjes in Afrika…

Aha, Afrika ! Zo kom ik weer bij mijn uiterst sympathieke taxichauffeur uit Botswana. Schitterende kerel en intussen een vriend voor het leven geworden. Hij was het die me die nacht rond 1u ’s morgens van The Docklands terugbracht naar mijn hotel in het centrum van de stad. Of ik hem niet had kunnen binnenloodsen in Loods 14, wilde hij weten. Ik moest hem teleurstellen maar ik heb ’t vanmiddag (woensdag 10 maart, SL) goed gemaakt met een café latte (courant gedronken Down Under) én met een taxirit naar de luchthaven die hem aardig wat dollars opleverde. Om 3u ’s nachts was ie begonnen. Zijn shift zat er rond 12u ’s middags op en toch bracht hij mij nog rond half twee naar Tullamarine Airport, terminal 2, international departures. Djamel omhelsde me alsof we elkaar al járen kenden. Hij zal me nu en dan eens bellen om te zien hoe ’t met me gaat, of ik niet te vaak word bekritiseerd op het forum van f1world.be… En ik moest de groeten doen aan kinderen en vrouw.
Tja, mijn vrouw ! Ik land nu net in Singapore. Daar twee uren tussenstop, dan nog 13 (!) uren vliegen naar Frankfurt en daarna nog drie kwartier naar Brussel. En dan nog meer dan een uur met de auto naar huis. En daar zal ik dan – na bijna twee weken – eindelijk mijn vrouw terugzien. Jiehaa !

Stefaan Lammens
F1-commentator VRT TV Sport

P.S.: Deze column is dus met pen en papier geschreven op het vliegtuig, tijdens de laatste twee uren richting Singapore. Voor wie dat niet gelooft: het bewijs hou ik nog even bij me. Ach ja, en toch nog iets over de seizoensopener. Wat moet het schitterend zijn geweest voor Coulthard om vóór de beide Mc Larens te zijn geëindigd. En had ie niet voorspeld dat ze zouden verrassen, niet alleen met die party maar ook op het circuit? Toffe gast, die Coulthard. Zo lang hij nu maar niet weer gaat denken dat ie toch nog wereldkampioen kan worden !
Wat doet een mens zoal op een vlucht van Melbourne naar Brussel? Zich afvragen hoe hij het in godsnaam in z’n hoofd heeft gehaald om op elf dagen tijd maar liefst twee keer 21 (!) uren in de lucht te hangen. Reken daar dan nog een vijftal uren wachttijd bij op diverse luchthavens en je komt aan 26 uren in totaal. Twee keer langer dan een dag onderweg, en dat allemaal om de eerste Grote Prijs Formule 1 van het seizoen te verslaan.
a:0:{}
Wat doet een mens zoal op een vlucht van Melbourne naar Brussel? Een film of drie bekijken. En let op hé: één voor één films die je pas een tweetal maanden later in je eigen dvd-winkel in de buurt ziet opduiken. Als zo’n film daar dan bij de ‘nieuwe’ staat, dan is ie helemaal niet meer nieuw voor mij ! Maar ’t is natuurlijk een aangenaam tijdverdrijf tijdens zo’n vlucht. En als de film tegenvalt, dan zap je naar de andere films, maar dan merk je dat die ook al twintig minuten of langer bezig zijn. En aangezien ik het haat om een film te bekijken waarvan ik het begin niet heb gezien, moet ik dan uit armoede terug naar de tegenvallende film. In slaap vallen is dan de remedie. Zo gaat de tijd nog sneller voorbij. Maar ‘no worries’ (zoals ze in Australië zeggen), de meeste films die ik heb bekeken, zijn meegevallen. En ik ben intussen toch al vier keer naar Australië gereisd, dus weet ik waarover ik het heb.

Maar waar doet een mens vooral NIET op een vlucht van Melbourne naar Brussel? Z’n column schrijven voor de website f1world.be ! En toch kwam die gedachte plots bij me op. Ik had pen en papier bij, al een maaltijd achter de kiezen alsook een hazenslaapje achter de rug en… ‘t was nog meer dan twee uur vliegen tot aan m’n eerste tussenstop, Singapore. Kon ik mij nuttiger bezighouden? Neen dus. Eén waarschuwing wel voor de gevoelige f1world-lezer: ’t wordt mijn langste column ooit. Bezin dus voor je begint of lees ‘m in één ruk uit. Of zoals mijn Botswanese taxichauffeur in Melbourne pleegde te zeggen: “Het probleem in de westerse wereld is dat vrouw en man op gelijke voet leven en worden behandeld. De mán moet zoals in Afrika de baas zijn in huis en daarmee basta !” Voila, zeg dat Djamel de Botswanese taxichauffeur het gezegd heeft. Een taxichauffeur uit Botswana, m’n beste ! Ja, ja, dat ligt inderdaad in Afrika. Een toffe gast, 24 jaar, student en af en toe bijklussend in zo’n geel vehikel dat me telkens weer doet denken aan die yellow cabs in de States.

Tja, Australië en de States, twee handen op één buik. Nu moet u weten, beste f1world-lezer, dat ik verliefd ben op Australië. Geen kwaad woord dus over dat uitgestrekte land met z’n vele koala’s, kangoeroes, wallabies én… z’n uiterst sociale bevolking. Met een cultuurmix dan nog van allerlei – voornamelijk – Europese nationaliteiten die ervoor hebben gezorgd dat twee op de drie vrouwen aldaar zich van een niveau Véronique De Cock of Joyce Van Nimmen mogen noemen. En dan heb ik het wel over het uiterlijk hé, mannen ! Over de intellectuele inhoud heb ik me voor één keer niet veel zorgen gemaakt. Ze liepen er en ze waren er om naar te kijken.

Op de launch party van het Red Bull Racing Team bijvoorbeeld, donderdag 3 maart, op een wolkenloze avond en in een omgebouwde loods aan ‘de dokken’ in Melbourne. Niet normaal was dat ! Zeker niet als je er – zoals ik – vanuit ging dat je misschien wel één of twee interessante RB-mensen zou leren kennen op een relatief kleine pr-activiteit van een nieuw team dat zich even aan de buitenwereld wilde voorstellen. Ja, hallo ! Nu heb ik in mijn rijk gevulde leven al heel wat party’s meegemaakt – de ene al decadenter dan de andere – maar dit sloeg werkelijk alles ! Bij het binnenstappen alleen al werd ik bijna duizelig van het spiegelpaleis dat als inkomhal moest dienen. Vloer, muren, plafond…allemaal spiegels. Een nachtmerrie voor vrouwen die vinden dat hun neus nog niet voldoende is gecorrigeerd of vinden dat ze nu toch eindelijk eens dat overtollige vet uit hun billen moeten laten wegzuigen. Maar wees gerust, bijna alle vrouwen daar aanwezig hebben achteraf goed geslapen. Niet alleen was er champagne en vodka-Red Bull à volonté, ze móchten ook in die spiegels kijken want ze mochten één voor één méér dan gezien worden. Een lust voor het oog, nooit zoveel ‘modellen’ samen gezien op één avond en op één party. Véronique De Cock was er niets eens opgevallen, al had ze er wel mogen tussenlopen.

‘De party van de eeuw’ blokletterde een Australische krant twee dagen nadien. En waarom niet de dag nadien vraagt u zich misschien af. Awel, omdat zo’n party doorgaans na middernacht is afgelopen en dat is een eind na het verstrijken van de deadline van die één of twee journalisten die daar waren voor die krant.

Maar dus ‘dé party van de eeuw’ ! Nu duurt die eeuw natuurlijk nog lang, ze kunnen daar in Melbourne nu nog niet weten of er over tien jaar misschien geen betere en grotere party zal worden georganiseerd. Wellicht wél natuurlijk maar dat was alle celebreties, kortweg celebs, uit Melbourne en omstreken een zorg. Acteurs, tv-beroemdheden, zangers, sportmannen…allemaal trendy gekleed en één voor één in het gezelschap van zo’n betoverend model. En als zo’n beroemdheid er nog geen had, dan had ie daar alleszins keuze te over. En veel van die poppetjes (kippetjes noemt één van mijn beste vrienden ze altijd), veel van die poppetjes hadden net iets te veel naar de Australische versie van De Rode Loper gekeken. Waanden zich precies starlets óp de rode loper net voor de uitreiking van de Oscars. U weet wel, in een kleed met een decolleté…dieper kon die niet zijn uitgesneden, borsten halfbloot.

Nee, ik ben hier niet Herman Brusselmans aan het nabootsen. Herman is een sympathieke kerel – véél gevoeliger dan je wel zou denken – dus zou ik het hem niet willen aandoen dat jullie mijn column beter vinden dan zijn gezwets in Het Laatste Nieuws. Dit is gewoon een column van Stefaan Lammens zoals u hem wellicht nog niet kent. Mijn ziel leg ik hier bloot, wellicht in een vlaag van bovengrondse waanzin die mij net niet doet afdwalen naar de 10.000 Mijlen-club. Twee weken weg van huis (lees: mijn vrouw), ’t begint zijn tol te eisen.

Maar soit, terug naar Loods 14 in The Docklands. Terwijl ik rond tien uur buiten in een sofa aan m’n vijfde glas champagne zat te nippen, nadat ik net daarvoor mijn zevende sigaret had gedoofd, hoorde ik plots gejuich in de met zo’n 2000 mensen gevulde zaal. Coulthard, Klien en Liuzzi werden op het podium naar voren ‘geschoven’ op een soort plateau, omringd door rookslierten, het mysterie van het nieuwe Red Bull Team.

Applaus kregen ze, en terecht, zo zou enkele dagen later blijken op het stratencircuit in Albert Park ! Maar nog meer applaus ging er naar een jonge spring-in-‘t-veld, een vrouw met jongensallures en vooral met veel tatoeages. Niemand minder dan Pink (!) kwam als intermezzo drie van haar grootste hits ten gehore brengen. Stel je voor ! Gewoon als tussendoortje om het publiek in een euforische stemming te brengen. Dat verdient enkele Australische dollars moeten ze bij Red Bull hebben gedacht, want prompt toverde Dietrich Mateschitz er zomaar eventjes 500.000 tevoorschijn. Voor 3 liedjes ! Dat is omgerekend net geen 300.000 euro, verdiend in tien minuten. Daar moet een sportjournalist toch wel een half jaar voor werken ! En het hele feestje – heb ik me laten wijsmaken – kostte Red Bull om en bij de 3 miljoen euro. En dat in deze kostenbesparende tijden in de Formule 1, en dat terwijl die kindjes in Afrika…

Aha, Afrika ! Zo kom ik weer bij mijn uiterst sympathieke taxichauffeur uit Botswana. Schitterende kerel en intussen een vriend voor het leven geworden. Hij was het die me die nacht rond 1u ’s morgens van The Docklands terugbracht naar mijn hotel in het centrum van de stad. Of ik hem niet had kunnen binnenloodsen in Loods 14, wilde hij weten. Ik moest hem teleurstellen maar ik heb ’t vanmiddag (woensdag 10 maart, SL) goed gemaakt met een café latte (courant gedronken Down Under) én met een taxirit naar de luchthaven die hem aardig wat dollars opleverde. Om 3u ’s nachts was ie begonnen. Zijn shift zat er rond 12u ’s middags op en toch bracht hij mij nog rond half twee naar Tullamarine Airport, terminal 2, international departures. Djamel omhelsde me alsof we elkaar al járen kenden. Hij zal me nu en dan eens bellen om te zien hoe ’t met me gaat, of ik niet te vaak word bekritiseerd op het forum van f1world.be… En ik moest de groeten doen aan kinderen en vrouw.
Tja, mijn vrouw ! Ik land nu net in Singapore. Daar twee uren tussenstop, dan nog 13 (!) uren vliegen naar Frankfurt en daarna nog drie kwartier naar Brussel. En dan nog meer dan een uur met de auto naar huis. En daar zal ik dan – na bijna twee weken – eindelijk mijn vrouw terugzien. Jiehaa !

Stefaan Lammens
F1-commentator VRT TV Sport

P.S.: Deze column is dus met pen en papier geschreven op het vliegtuig, tijdens de laatste twee uren richting Singapore. Voor wie dat niet gelooft: het bewijs hou ik nog even bij me.
Ach ja, en toch nog iets over de seizoensopener. Wat moet het schitterend zijn geweest voor Coulthard om vóór de beide Mc Larens te zijn geëindigd. En had ie niet voorspeld dat ze zouden verrassen, niet alleen met die party maar ook op het circuit? Toffe gast, die Coulthard. Zo lang hij nu maar niet weer gaat denken dat ie toch nog wereldkampioen kan worden !