Special: 40 jaar Williams Grand Prix Engineering: Deel 2: De hoogdagen met een zwart randje

Vorige week eindigden we in 1987 met een wereldtitel voor Williams en Nelson Piquet (Klik hier voor deel 1 van de special). De renstal uit Grove zag echter Honda naar McLaren vertrekken en de kersverse wereldkampioen naar Lotus, dat zich op dat moment ook verzekerde van de fel begeerde Honda-krachtbronnen door Nakajima naast de Braziliaan in de tweede auto te plaatsen.

Frank Williams slaagde er niet in om voor 1988 een grote motorenbouwer aan de haak te slaan en moest het dan maar noodgedwongen stellen met atmosferische krachtbronnen van Judd voor dat jaar. In dat bewuste seizoen was er sowieso toch geen kruid tegen McLaren gewassen want ze wonnen vijftien van de zestien races. Mansell werd voor Williams twee keer tweede maar dat waren dan ook de enige keren dat hij de finish haalde.

In 1989 verzekerden ze zich dan van de motoren van Renault en Nigel Mansell werd vervangen door onze landgenoot Thierry Boutsen. Vandaag kennen we allemaal het resultaat van deze legendarische samenwerking tussen de Franse motorenbouwer en de Britse formatie. De eerste drie jaar van de samenwerking blijft McLaren nog het te kloppen team maar in 1992 slaat Williams loeihard terug.

Het jaar voordien in 1991 wist technisch directeur Patrick Head zich te voorzien van de diensten van beloftevol ontwerper Adrian Newey en Nigel Mansell kwam na twee teleurstellende seizoenen bij Ferrari, ten nadele van Boutsen, ook terug naar het team. We mogen rustig stellen dat Newey met de FW14 een meesterwerk ontwierp, in 1991 moeten de troepen van Frank Williams nog het onderspit delven tegen McLaren en vooral Ayrton Senna maar in 1992 wordt het seizoen gedomineerd door Williams-Renault en Nigel Mansell met zijn FW14B.

De FW14B was voor die tijd als het ware een rijdend laboratorium. Hij had een actieve ophanging, semiautomatische versnellingsbak, tractiecontrole en zelfs ABS. Combineer dat alles met de aerodynamica van Adrian Newey en je krijgt een racewagen die indertijd de tegenstand wegblies. In 1993 werd met de FW15C voortgeborduurd op het succes van het voorgaande jaar maar ditmaal met Alain Prost en Damon Hill achter het stuur.

Alain Prost besloot na zijn wereldtitel om zijn helm aan de haak te hangen en zo lag de weg open voor Ayrton Senna om zelf in de wagen te kruipen waar hij zich de vorige twee jaar de tanden op stuk had gebeten.

De verwachtingen voor 1994 waren hooggespannen, de reglementen werden aangepast en technische hulpmiddelen werden verboden. Het seizoen begon niet goed voor Williams en ze moesten hun meerdere erkennen in het Benetton van de jonge Duitser Michael Schumacher. Bovendien voelde Senna zich niet op zijn gemak in de nieuwe FW16, die nogal onvoorspelbaar uit de hoek kon komen. Voor de eerste Grand Prix op Europese bodem in Imola kwam het team met een reeks aanpassingen aan de auto om het Senna wat comfortabeler te maken en hem beter af te kunnen stellen.

We weten allemaal wat er zich op die bewuste eerste mei afspeelde tijdens de Grand Prix van San Marino, Ayrton Senna ging rechtdoor in de Tamburello-bocht en vond er de dood. De Braziliaan had problemen met de positie van het stuur, om dit op te lossen moest de stuurstang verlengd worden, en door gebrek aan tijd om een nieuwe te voorzien werd de oude verlengd door er een stuk aan te lassen. Dit bleek slordig gedaan te zijn en de stuurstang brak, Senna had die dag geen kans in die bocht… .

Het valt niet te verwonderen dat Williams aangeslagen was maar Damon Hill greep nog net naast de titel in de laatste Grote Prijs in Adelaide, ze wonnen wel nog de titel bij de constructeurs. Maar eigenlijk is dat allemaal ondergeschikt aan wat er zich op die eerste mei in San Marino afspeelde.

In 1995 was Schumacher in zijn Benetton weer te sterk maar in 1996 ging Damon Hill dan toch eindelijk met de wereldtitel aan de haal en een jaar later in 1997 deed de Canadees Jacques Villeneuve hetzelfde.

Renault besloot zich terug te trekken uit de F1 na 1997 en Adrian Newey had Williams een jaar eerder al verlaten voor McLaren. De geschiedenis heeft ons al geleerd dat daarmee de dominante jaren van Williams eindigen maar volgende keer meer daarover.

Special: 40 jaar Williams Grand Prix Engineering: Deel 3: het einde van de succesjaren
Geschreven door Tom Schots
a:0:{}
Hoofditem op frontpagina
a:1:{s:9:”file_name”;s:37:”williams40_special_deel2_headline.jpg”;}
Deel 2 van de Special over het Williams F1 team dat haar 40ste verjaardag viert.

Facebook
Twitter
WhatsApp
Email
Print