Nikki Swannet was de Belgische Finalist van de Philips F1 Get closer Challenge.

Zondagochtend 2 november. De dag van de finale was aangebroken, natuurlijk zat ik vol met zenuwen en stress. Het was de eerste keer dat ik België samen met familie en vrienden achter moest laten voor zo een lange tijd. Wanneer ik in de vertrekhal van Zaventem aankwam, stond Anneleen Van Troos, media relations officer van Philips, me al op te wachten. Eventjes later kwam ook Laurent Dosogne, manager of customer marketing, samen met een journalist aan.
Nu was het tijd om te vertrekken.

Rond 14 uur locale tijd kwamen we in Engeland aan. Twee chauffeurs stonden ons op te wachten om ons naar een verzamelplaats te brengen. Ik kon mijn ogen niet geloven waar we nu zouden belanden. Het Radison SAS hotel naast de vlieghaven van Heathrow. Daar moesten we ons aanmelden en kregen we een licht ontbijt.

Eens alle finalisten hun papierwerk in orde hadden gebracht vertrokken we richting het definitieve hotel waar we onze dagen in Engeland gingen doorbrengen. De rit duurde 2 uur, maar de eindbestemming was het wachten meer dan waard. Horwood house, zo heette ons hotel, zeer mooi en typisch Engels.

Nadat we ons hadden ingecheckt gingen we naar de kamer, waar ik weeral mijn ogen niet kon geloven. Op het bed lag een racepak volledig met Philips en AT&T- Williams reclame en zelfs onze naam erop. Ook lag het volledige weekprogramma klaar. Ik nam al snel een klein piepje erin.

Die nacht ben ik vroeg gaan slapen want om 6:50 uur in de ochtend moesten we klaarstaan om te vertrekken naar Palmersport. Maar niet te vergeten, het was de GP van Brazilië dus gingen we allemaal in de lounge room kijken hoe Hamilton wereldkampioen ging worden. Daarna hebben we nog een avondmaal gehad en recht naar bed.

Maandagochtend, we vertrokken naar Palmersport. Natuurlijk was ik zeer nieuwsgierig maar ook zeer zenuwachtig. Palmersport is een bedrijf waar je een race ervaring kan opdoen met allerlei verschillende racewagens. Het werd een zeer belangrijke dag. De instructeurs van Palmersport moesten de 3 finalisten zoeken voor de verdere afloop van de wedstrijd. Naar de nodige uitleg van veiligheid en circuits, werden we ingedeeld in groepen, en vervolgens nog eens ingedeeld in groepen van 2.

Ik zat gelukkig bij onze Noorderbuur in de groep (Nederlander). Moest het nodig zijn dat ik in het Nederlands iets zou willen zeggen dan kon ik dit ook. De instructeur wou met mij eerst beginnen, dit omdat ik toch wat kart-ervaring heb en ook een beetje kennis van een formule Renault 1600 heb.

De eerste wagen waar ik mee op het circuit ging was een Renault Clio 2.0 liter met 205 bhp.
Het was een echte cup wagen. De bediening van de versnellingen stonden aan het stuur. Ik zat vol spanning toen ik het circuit opging, maar het verliep zeer goed zei mijn coach.

Na 6 laps mocht ook de Nederlandse finalist op het circuit. Terwijl ik mij ondertussen concentreerde op de volgende 6 laps die ik mocht gaan doen.
Die verliepen zo vlot dat mijn instructeur pas op het einde van de stint mij proficiat wenste en zei dat ik een enorm goede auto beheersing heb en zeer kalm ben . Natuurlijk waren dit de woorden die mij zoveel moed en vertrouwen hebben gegeven, dat de rest van de dag zeer rustig en kalm zou verlopen.

Na de Clio mochten we met een Caterham gaan rijden,286 bhp, 490 kg, een open roadster en achterwiel aangedreven. Het circuit was redelijk vochtig dus snelle tijden zaten er niet in.
Ik heb gewoon laten zien aan mijn coach dat ik de wagen onder controle had,en weeral was hij zeer tevreden en zei tegen mij”well done Nikki,well done nice car handling”. Mijn hoop om de winnaar te kunnen zijn vergrootte met de minuut.

Maar het was al middag geworden en het was tijd voor een typisch engels onderonsje. Na het kopje thee en broodje spek gingen we naar het voor mij wel misschien het tofste moment van de dag, Caterham pursuit. Dat was met 2 dezelfde wagen op een 2 identiek dezelfde circuits zo snel mogelijk zijn. We deden best of 3. Ik moest als tweede beginnen tegen de Italiaan en ik won drie keer.

Toen moest ik tegen de Zweedse finalist, Martin, het werd een gelijk spel 2-2. Mijn coach was ook zeer tevreden. Nu kwam echter het echte werk…

We gingen rijden met de Palmer Jaguar jp1,een kleine versie van een open racewagen zoals in de Le Mans serie’s. Het was een 3.0 liter V6 met 240 bhp. Dit was een ongelofelijke racewagen, zo snel dat je door de chicanes kon gaan, de wagen plakte letterlijk op de grond. Dat was echter nog maar het begin. Als laatste mochten we de formula Jaguar aan de tand voelen, en dit nu voor de eerste keer helemaal alleen.

Het is een echte formule wagen, 300 kg en 250 pk, top 185 mph, zeer snel dus. Maar niet de snelste piloot zou het halen, maar wel iemand met de kalmte, beheersing en inzicht, dus ik maakte een kans. Mijn coach zei tegen me: “doe waar je goed in bent, racen” zei hij, kalm, controleerbaar en beheerst.

Ik deed dat ook en ik ben op het zeer vochtige circuit er niet afgegaan of gespind. Dus voor mij zat het redelijk goed, maar je weet maar nooit. De dag liep op zijn einde en we namen afscheid van de coaches van Palmersport. Een dag om nooit te vergeten!

Iedereen was moe en we gingen dan ook al vroeg slapen. Het ging immers een belangrijke dag worden op dinsdag. Ik stond om 6:00 uur s’ morgens op, want om 7:00 uur vertrokken we naar de F1 fabriek, waar de F1 wagen van AT&T Williams gebouwd wordt.

Na aankomst in de fabriek en ook een snel ontbijt, was het moment van de waarheid aangebroken, de bekendmaking van de 3 finalisten. Ik was zeer nerveus en men handen plakten aan elkaar, tot de eerste finalist werd bekendgemaakt, en de verlossende woorden waren,”Nikki Swannet of Belgium congratulations” weerklonken.

De tranen kwamen in men ogen, ik was erbij, ook eveneens de Duitse finalist, Oliver Mai, en de Zweedse finalist Martin Svensson. Wij werden direct naar de enige echte F1 simulator gebracht, waar Nico Rosberg en Kazuki Nakajima in trainde voor elke GP. Dit was een enorme eer.

Ik moest als laatste in de simulator plaats nemen en toen sloeg het noodlot toe, men was gewaarschuwd dat sommige mensen, motion sickness kunnen krijgen in de simulator en dat je er niets aan kunt verhelpen. Zelfs sommige grote F1 rijders kunnen het niet, werd me vervolgens verteld. Na 2 laps in de simulator was ik zo ziek dat ik moest gaan of het had fout gelopen, weg was mijn kans natuurlijk. Ik kon niet trainen en heel het team zag dat het echt niet ging en hebben we allemaal beslist om het voor dit te laten. Ik was zeer hard ontgoocheld omdat ik er zo hard heb voor gewerkt.

Elke dag ging ik lopen, touwtje springen, sit-ups, pompen maar het mocht niet baten. Ik werd wel goed opgevangen door iedereen, de mensen van Philips, het team, echt iedereen. Ze vonden het zeer jammer want ik was potentiële winnaar geweest werd mij verteld. Natuurlijk werd een beetje daarna de uiteindelijke winnaar bekendgemaakt. Martin Svensson van Zweden, op de tweede plaats Oliver Mai van Duitsland en op de derde plaats Nikki S wannet van België.
Dit werd bekendgemaakt door niemand minder dan Sir frank Williams, bijgestaan door Sam Michael. Wat een eer om mijn naam uit Frank Williams zijn mond te horen komen.

Na de fotoshoots en interviews, mocht ik met de rest van de finalisten een race gaan doen met go karts. Oliver en Martin moesten in de fabriek blijven, voor nog wat training in de simulator en om hun zitje aan te passen. Als derde finalist had ik nog een rit met Kazuki gewonnen in een lotus Exige, wat ook al een echte eer was.

Tijdens de karting race wou ik laten zien wat ik kon en domineerde de Kwalificaties, de eerste race en ook nog eens de 2 de race. Veel mensen waaronder de finalisten en de pers zeiden tegen me, je bent een echt talent en een zeer aangename persoon. Mijn dag was alsnog geslaagd ondanks dat ik niet de winnaar was van de hoofdprijs, de rit met F1 wagen.

De laatste dag, woensdag, gingen we naar het circuit van Silverstone waar Oliver, met de F3 wagen mocht rijden en Martin met de F1. Het was zeer slecht weer en we zaten allemaal in de V.I.P room van de Britse autoracer club. Zeker niet slecht. Een poosje later kwam Kazuki Nakajima binnen en vertelde hij over zichzelf en de weg naar de F1.

In de namiddag kreeg ik mijn rondrit met de Lotus Exige samen met Kazuki. Ook Oliver mocht zijn rit met de F3 wagen doen. Na de rondleiding die we kregen in de pitbox waar de F1 wagen stond werd het slechte nieuws meegedeeld. Het was zo’n een slecht weer dat ze hebben beslist om Martin zijn F1-ritje uit te stellen tot een latere datum.

Dan de dag van het afscheid. ‘s morgens vroeg vertrok de Argentijnse deelnemer met zijn vrouw richting Londen, hij mocht nog één dagje extra blijven omdat hij van zo ver was afgereisd naar Engeland. Het afscheid deed toch wel raar, op zo een kleine tijd hebben we een goede band gecreëerd tussen alle finalisten van zoveel verschillende landen, namelijk, België, Nederland, Duitsland, Frankrijk, Zweden, Noorwegen, Denemarken, Finland, Rusland, China, Japan, Engeland, Argentinië, en Italië.

Ik wil bij deze alle mensen bedanken van Philips, Laurent Dosgne, Anneleen van Troos, Nico Engelsman en zoveel anderen, en ook de mensen van het AT&T Williams F1 team voor deze enorme ervaring die ik heb mogen meemaken. Philips heeft er vanaf nu een trouwe klant bij!

De enorm trotse en ontzettend onder de indruk schrijvende Nikki Swannet (finalist van België)
Nikki Swannet was de Belgische Finalist van de Philips F1 Get closer Challenge.
a:0:{}
Zondagochtend 2 november. De dag van de finale was aangebroken, natuurlijk zat ik vol met zenuwen en stress. Het was de eerste keer dat ik België samen met familie en vrienden achter moest laten voor zo een lange tijd. Wanneer ik in de vertrekhal van Zaventem aankwam, stond Anneleen Van Troos, media relations officer van Philips, me al op te wachten. Eventjes later kwam ook Laurent Dosogne, manager of customer marketing, samen met een journalist aan. Nu was het tijd om te vertrekken.

Rond 14 uur locale tijd kwamen we in Engeland aan. Twee chauffeurs stonden ons op te wachten om ons naar een verzamelplaats te brengen. Ik kon mijn ogen niet geloven waar we nu zouden belanden. Het Radison SAS hotel naast de vlieghaven van Heathrow. Daar moesten we ons aanmelden en kregen we een licht ontbijt.

Eens alle finalisten hun papierwerk in orde hadden gebracht vertrokken we richting het definitieve hotel waar we onze dagen in Engeland gingen doorbrengen. De rit duurde 2 uur, maar de eindbestemming was het wachten meer dan waard. Horwood house, zo heette ons hotel, zeer mooi en typisch Engels.

Nadat we ons hadden ingecheckt gingen we naar de kamer, waar ik weeral mijn ogen niet kon geloven. Op het bed lag een racepak volledig met Philips en AT&T- Williams reclame en zelfs onze naam erop. Ook lag het volledige weekprogramma klaar. Ik nam al snel een klein piepje erin.

Die nacht ben ik vroeg gaan slapen want om 6:50 uur in de ochtend moesten we klaarstaan om te vertrekken naar Palmersport. Maar niet te vergeten, het was de GP van Brazilië dus gingen we allemaal in de lounge room kijken hoe Hamilton wereldkampioen ging worden. Daarna hebben we nog een avondmaal gehad en recht naar bed.

Maandagochtend, we vertrokken naar Palmersport. Natuurlijk was ik zeer nieuwsgierig maar ook zeer zenuwachtig. Palmersport is een bedrijf waar je een race ervaring kan opdoen met allerlei verschillende racewagens. Het werd een zeer belangrijke dag. De instructeurs van Palmersport moesten de 3 finalisten zoeken voor de verdere afloop van de wedstrijd. Naar de nodige uitleg van veiligheid en circuits, werden we ingedeeld in groepen, en vervolgens nog eens ingedeeld in groepen van 2.

Ik zat gelukkig bij onze Noorderbuur in de groep (Nederlander). Moest het nodig zijn dat ik in het Nederlands iets zou willen zeggen dan kon ik dit ook. De instructeur wou met mij eerst beginnen, dit omdat ik toch wat kart-ervaring heb en ook een beetje kennis van een formule Renault 1600 heb.

De eerste wagen waar ik mee op het circuit ging was een Renault Clio 2.0 liter met 205 bhp.
Het was een echte cup wagen. De bediening van de versnellingen stonden aan het stuur. Ik zat vol spanning toen ik het circuit opging, maar het verliep zeer goed zei mijn coach.

Na 6 laps mocht ook de Nederlandse finalist op het circuit. Terwijl ik mij ondertussen concentreerde op de volgende 6 laps die ik mocht gaan doen.
Die verliepen zo vlot dat mijn instructeur pas op het einde van de stint mij proficiat wenste en zei dat ik een enorm goede auto beheersing heb en zeer kalm ben . Natuurlijk waren dit de woorden die mij zoveel moed en vertrouwen hebben gegeven, dat de rest van de dag zeer rustig en kalm zou verlopen.

Na de Clio mochten we met een Caterham gaan rijden,286 bhp, 490 kg, een open roadster en achterwiel aangedreven. Het circuit was redelijk vochtig dus snelle tijden zaten er niet in.
Ik heb gewoon laten zien aan mijn coach dat ik de wagen onder controle had,en weeral was hij zeer tevreden en zei tegen mij”well done Nikki,well done nice car handling”. Mijn hoop om de winnaar te kunnen zijn vergrootte met de minuut.

Maar het was al middag geworden en het was tijd voor een typisch engels onderonsje. Na het kopje thee en broodje spek gingen we naar het voor mij wel misschien het tofste moment van de dag, Caterham pursuit. Dat was met 2 dezelfde wagen op een 2 identiek dezelfde circuits zo snel mogelijk zijn. We deden best of 3. Ik moest als tweede beginnen tegen de Italiaan en ik won drie keer.

Toen moest ik tegen de Zweedse finalist, Martin, het werd een gelijk spel 2-2. Mijn coach was ook zeer tevreden. Nu kwam echter het echte werk…

We gingen rijden met de Palmer Jaguar jp1,een kleine versie van een open racewagen zoals in de Le Mans serie’s. Het was een 3.0 liter V6 met 240 bhp. Dit was een ongelofelijke racewagen, zo snel dat je door de chicanes kon gaan, de wagen plakte letterlijk op de grond. Dat was echter nog maar het begin. Als laatste mochten we de formula Jaguar aan de tand voelen, en dit nu voor de eerste keer helemaal alleen.

Het is een echte formule wagen, 300 kg en 250 pk, top 185 mph, zeer snel dus. Maar niet de snelste piloot zou het halen, maar wel iemand met de kalmte, beheersing en inzicht, dus ik maakte een kans. Mijn coach zei tegen me: “doe waar je goed in bent, racen” zei hij, kalm, controleerbaar en beheerst.

Ik deed dat ook en ik ben op het zeer vochtige circuit er niet afgegaan of gespind. Dus voor mij zat het redelijk goed, maar je weet maar nooit. De dag liep op zijn einde en we namen afscheid van de coaches van Palmersport. Een dag om nooit te vergeten!

Iedereen was moe en we gingen dan ook al vroeg slapen. Het ging immers een belangrijke dag worden op dinsdag. Ik stond om 6:00 uur s’ morgens op, want om 7:00 uur vertrokken we naar de F1 fabriek, waar de F1 wagen van AT&T Williams gebouwd wordt.

Na aankomst in de fabriek en ook een snel ontbijt, was het moment van de waarheid aangebroken, de bekendmaking van de 3 finalisten. Ik was zeer nerveus en men handen plakten aan elkaar, tot de eerste finalist werd bekendgemaakt, en de verlossende woorden waren,”Nikki Swannet of Belgium congratulations” weerklonken.

De tranen kwamen in men ogen, ik was erbij, ook eveneens de Duitse finalist, Oliver Mai, en de Zweedse finalist Martin Svensson. Wij werden direct naar de enige echte F1 simulator gebracht, waar Nico Rosberg en Kazuki Nakajima in trainde voor elke GP. Dit was een enorme eer.

Ik moest als laatste in de simulator plaats nemen en toen sloeg het noodlot toe, men was gewaarschuwd dat sommige mensen, motion sickness kunnen krijgen in de simulator en dat je er niets aan kunt verhelpen. Zelfs sommige grote F1 rijders kunnen het niet, werd me vervolgens verteld. Na 2 laps in de simulator was ik zo ziek dat ik moest gaan of het had fout gelopen, weg was mijn kans natuurlijk. Ik kon niet trainen en heel het team zag dat het echt niet ging en hebben we allemaal beslist om het voor dit te laten. Ik was zeer hard ontgoocheld omdat ik er zo hard heb voor gewerkt.

Elke dag ging ik lopen, touwtje springen, sit-ups, pompen maar het mocht niet baten. Ik werd wel goed opgevangen door iedereen, de mensen van Philips, het team, echt iedereen. Ze vonden het zeer jammer want ik was potentiële winnaar geweest werd mij verteld. Natuurlijk werd een beetje daarna de uiteindelijke winnaar bekendgemaakt. Martin Svensson van Zweden, op de tweede plaats Oliver Mai van Duitsland en op de derde plaats Nikki S wannet van België.
Dit werd bekendgemaakt door niemand minder dan Sir frank Williams, bijgestaan door Sam Michael. Wat een eer om mijn naam uit Frank Williams zijn mond te horen komen.

Na de fotoshoots en interviews, mocht ik met de rest van de finalisten een race gaan doen met go karts. Oliver en Martin moesten in de fabriek blijven, voor nog wat training in de simulator en om hun zitje aan te passen. Als derde finalist had ik nog een rit met Kazuki gewonnen in een lotus Exige, wat ook al een echte eer was.

Tijdens de karting race wou ik laten zien wat ik kon en domineerde de Kwalificaties, de eerste race en ook nog eens de 2 de race. Veel mensen waaronder de finalisten en de pers zeiden tegen me, je bent een echt talent en een zeer aangename persoon. Mijn dag was alsnog geslaagd ondanks dat ik niet de winnaar was van de hoofdprijs, de rit met F1 wagen.

De laatste dag, woensdag, gingen we naar het circuit van Silverstone waar Oliver, met de F3 wagen mocht rijden en Martin met de F1. Het was zeer slecht weer en we zaten allemaal in de V.I.P room van de Britse autoracer club. Zeker niet slecht. Een poosje later kwam Kazuki Nakajima binnen en vertelde hij over zichzelf en de weg naar de F1.

In de namiddag kreeg ik mijn rondrit met de Lotus Exige samen met Kazuki. Ook Oliver mocht zijn rit met de F3 wagen doen. Na de rondleiding die we kregen in de pitbox waar de F1 wagen stond werd het slechte nieuws meegedeeld. Het was zo’n een slecht weer dat ze hebben beslist om Martin zijn F1-ritje uit te stellen tot een latere datum.

Dan de dag van het afscheid. ‘s morgens vroeg vertrok de Argentijnse deelnemer met zijn vrouw richting Londen, hij mocht nog één dagje extra blijven omdat hij van zo ver was afgereisd naar Engeland. Het afscheid deed toch wel raar, op zo een kleine tijd hebben we een goede band gecreëerd tussen alle finalisten van zoveel verschillende landen, namelijk, België, Nederland, Duitsland, Frankrijk, Zweden, Noorwegen, Denemarken, Finland, Rusland, China, Japan, Engeland, Argentinië, en Italië.

Ik wil bij deze alle mensen bedanken van Philips, Laurent Dosgne, Anneleen van Troos, Nico Engelsman en zoveel anderen, en ook de mensen van het AT&T Williams F1 team voor deze enorme ervaring die ik heb mogen meemaken. Philips heeft er vanaf nu een trouwe klant bij!

De enorm trotse en ontzettend onder de indruk schrijvende Nikki Swannet (finalist van België)