Juan Manuel Fangio is wereldrecordhouder aantal wereldtitels Formule 1. De Argentijn werd tussen 1951 en 1957 vijfmaal wereldkampioen. Vanaf 1954 won hij vier opeenvolgende keren het WK. Van de actieve rijders kan alleen Michael Schumacher dat record breken. Hij werd viermaal de beste van de hele startij in de ’94, ’95, 2000 en 2001. Een vijfde wereldtitel kan hij dit seizoen veroveren en zo op gelijke hoogte van Fangio komen. Zelf heeft Schumi veel lof voor wat Fangio presteerde: “Wat Fangio heeft gepresteerd heeft is erg indrukwekkend. In die tijd was het racen een stuk gevaarlijker dan dat het nu is.” Wie was deze winnende rijder eigenlijk?

Juan Manuel Fangio werd op 24 juni 1911 te Balcarce geboren uit een Italiaanse vader die naar Argentinië immigreerde. Na zijn militaire dienst had hij een grote droom: autoracer worden. Hij begon een eigen garage. Hij wilde racen op lokaal niveau. Zijn eerste race dateert van zijn 18de leeftijd met een Ford taxi.

In 1940 won hij de lange afstandsrace ‘Gran Premio del Norte’, die 10.000 kilometer lang was en vertrok vanuit Buenos Aires door het Andesgebergte naar Peru, Lima en terug. Je kan het ongeveer vergelijken met Parijs-Dakar van nu. Hij duurde 2 weken. Men stond helemaal alleen: er waren geen mechaniekers om de wagen te repareren. Dit was werk voor de rijder en co-rijder.

Nadien volgden vele successen toen hij met alle Amerikaanse vrachtwagenmerken rondreed. Deze successen zorgde ervoor dat hij via steun van de overheid naar Europa trok en zijn carriẻre daar voortzette na het eind van WO II. Hij behaalde pas successen op Europees terein sinds zijn 37ste.

In 1950 startte het allereerste kampioenschap Formule 1. Fangio nam deel met een Alfa Romeo. Na een gevecht met teammaat Nino Farina werd hij tweede en drukte zijn stempel op de sport. Hij won 3 GP’s.

Het jaar daarna haalde hij zijn eerste wereldtitel binnen. Hij won net zoals het jaar ervoor 3 races.

In 1952 had hij zijn eerste grote ongeval. In Monza brak hij zijn nek en miste de rest van het seizoen. Hij had beloofd deze race te rijden en deed er alle moeite voor om aan de start te verschijnen. Hij moest wegens gemiste verbindingen zelf naar het circuit rijden vanuit Parijs. Het werd een lange reis en hij arriveerde juist een half uur voor de start van de race. Hij startte vanachter op de grid met zijn Maserati. Bij de start maakte hij een abnormaal foutje en zijn wagen glijdde weg. Omdat hij zo moe was van zijn reis naar Monza was zijn reactie niet zoals gewoontelijk en kon hij de wagen niet reageren. Hij raakte een stenen bank en vloog in de lucht met zijn wagen. Hij vloog uit de wagen en de eerste uren na zijn crash lag hij in coma.

Het jaar erop startte hij weer met de Maserati en won in Italië. Hij eindigde tweede. Een getuigenis uit die tijd van Fangio: “In Monza 1953 vertelden mijn mechaniekers me dat ze de reden niet konden vinden waarom mijn wagen zo vibreerde. Ze vertelden me op zaterdagavond ‘Ga goed slapen want je wagen zal morgen niet vibreren’. Toen de race startte was mijn wagen niet aan het vibreren, het was die van mijn teammaat Bonetto. Tijdens de nacht hadden de mechaniekers de wagens veranderd en de nummers herschilderd.”

In 1954 vertrok hij dan naar Mercedes en won zijn tweede kampioenschap. Het begin van 4 titels op rij. Voor Mercedes reed hij 12 races en won hij er 8 van. Ook met Ferrari kende hij successen.

In 1957 won Juan Manuel een van zijn mooiste races. Op de Nurburgring was hij onderweg met een zwakke uitgeruste Maserati als laatste. Hij slaagde erin de 2 leidende Ferrari’s te passeren. Mika Hawthorn haalde hij in op het rechte stuk. Zijn rivalen zagen zijn gedrevenheid.

In 1958 kapte hij met de Formule 1 en beeindigde zijn carriẻre in Frankrijk waar hij als vierde finishte. Zijn Maserati was niet competitief genoeg die dag en werd bijna gedubbeld door winnaar Hawthorn. Maar deze had veel respect voor ‘De Maestro’ en samen kwamen ze de rechte lijn op en liet Fangio voor zodat hij niet gedubbeld werd. Een mooi afscheid van een mooie carriẻre voor de Argentijn.

Hij overleed op 84-jarige leeftijd op 17 juli 1995 te Buenos Aires.

Statistieken:
Aantal GP’s: 51
Aantal zeges: 24
Aantal poles: 29

Teams: Alfa Romeo (1950-’51) – Maserati (1953-’54 en 1957-‘58) – Mercedes (1954-’55) – Ferrari (1956)

Zijn overwinningen:
1950 : Monaco, België, Frankrijk
1951 : Zwitserland, Frankrijk , Spanje
1953 : Italië
1954 : Argentinië, België, Frankrijk, Duitsland, Zwitserland, Italië
1955 : Argentinïë, België, Nederland, Italië
1956 : Argentinië, Engeland, Duitsland
1957 : Argentinië, Monaco, Frankrijk Duitsland

Klasseringen WK:
1950: 2de met 27 punten
1951: wereldkampioen met 31 punten
1953: 2de met 28 punten
1954: wereldkampioen met 42 punten
1955: wereldkampioen met 40 punten
1956: wereldkampioen met 30 punten
1957: wereldkampioen met 40 punten
1958: 14de met 7 punten

Fangio was een echte winnaar
Juan Manuel Fangio is wereldrecordhouder aantal wereldtitels Formule 1. De Argentijn werd tussen 1951 en 1957 vijfmaal wereldkampioen. Vanaf 1954 won hij vier opeenvolgende keren het WK. Van de actieve rijders kan alleen Michael Schumacher dat record breken. Hij werd viermaal de beste van de hele startij in de ’94, ’95, 2000 en 2001. Een vijfde wereldtitel kan hij dit seizoen veroveren en zo op gelijke hoogte van Fangio komen. Zelf heeft Schumi veel lof voor wat Fangio presteerde: “Wat Fangio heeft gepresteerd heeft is erg indrukwekkend. In die tijd was het racen een stuk gevaarlijker dan dat het nu is.” Wie was deze winnende rijder eigenlijk?
a:0:{}
Juan Manuel Fangio werd op 24 juni 1911 te Balcarce geboren uit een Italiaanse vader die naar Argentinië immigreerde. Na zijn militaire dienst had hij een grote droom: autoracer worden. Hij begon een eigen garage. Hij wilde racen op lokaal niveau. Zijn eerste race dateert van zijn 18de leeftijd met een Ford taxi.

In 1940 won hij de lange afstandsrace ‘Gran Premio del Norte’, die 10.000 kilometer lang was en vertrok vanuit Buenos Aires door het Andesgebergte naar Peru, Lima en terug. Je kan het ongeveer vergelijken met Parijs-Dakar van nu. Hij duurde 2 weken. Men stond helemaal alleen: er waren geen mechaniekers om de wagen te repareren. Dit was werk voor de rijder en co-rijder.

Nadien volgden vele successen toen hij met alle Amerikaanse vrachtwagenmerken rondreed. Deze successen zorgde ervoor dat hij via steun van de overheid naar Europa trok en zijn carriẻre daar voortzette na het eind van WO II. Hij behaalde pas successen op Europees terein sinds zijn 37ste.

In 1950 startte het allereerste kampioenschap Formule 1. Fangio nam deel met een Alfa Romeo. Na een gevecht met teammaat Nino Farina werd hij tweede en drukte zijn stempel op de sport. Hij won 3 GP’s.

Het jaar daarna haalde hij zijn eerste wereldtitel binnen. Hij won net zoals het jaar ervoor 3 races.

In 1952 had hij zijn eerste grote ongeval. In Monza brak hij zijn nek en miste de rest van het seizoen. Hij had beloofd deze race te rijden en deed er alle moeite voor om aan de start te verschijnen. Hij moest wegens gemiste verbindingen zelf naar het circuit rijden vanuit Parijs. Het werd een lange reis en hij arriveerde juist een half uur voor de start van de race. Hij startte vanachter op de grid met zijn Maserati. Bij de start maakte hij een abnormaal foutje en zijn wagen glijdde weg. Omdat hij zo moe was van zijn reis naar Monza was zijn reactie niet zoals gewoontelijk en kon hij de wagen niet reageren. Hij raakte een stenen bank en vloog in de lucht met zijn wagen. Hij vloog uit de wagen en de eerste uren na zijn crash lag hij in coma.

Het jaar erop startte hij weer met de Maserati en won in Italië. Hij eindigde tweede. Een getuigenis uit die tijd van Fangio: “In Monza 1953 vertelden mijn mechaniekers me dat ze de reden niet konden vinden waarom mijn wagen zo vibreerde. Ze vertelden me op zaterdagavond ‘Ga goed slapen want je wagen zal morgen niet vibreren’. Toen de race startte was mijn wagen niet aan het vibreren, het was die van mijn teammaat Bonetto. Tijdens de nacht hadden de mechaniekers de wagens veranderd en de nummers herschilderd.”

In 1954 vertrok hij dan naar Mercedes en won zijn tweede kampioenschap. Het begin van 4 titels op rij. Voor Mercedes reed hij 12 races en won hij er 8 van. Ook met Ferrari kende hij successen.

In 1957 won Juan Manuel een van zijn mooiste races. Op de Nurburgring was hij onderweg met een zwakke uitgeruste Maserati als laatste. Hij slaagde erin de 2 leidende Ferrari’s te passeren. Mika Hawthorn haalde hij in op het rechte stuk. Zijn rivalen zagen zijn gedrevenheid.

In 1958 kapte hij met de Formule 1 en beeindigde zijn carriẻre in Frankrijk waar hij als vierde finishte. Zijn Maserati was niet competitief genoeg die dag en werd bijna gedubbeld door winnaar Hawthorn. Maar deze had veel respect voor ‘De Maestro’ en samen kwamen ze de rechte lijn op en liet Fangio voor zodat hij niet gedubbeld werd. Een mooi afscheid van een mooie carriẻre voor de Argentijn.

Hij overleed op 84-jarige leeftijd op 17 juli 1995 te Buenos Aires.

Statistieken:

Aantal GP’s: 51
Aantal zeges: 24
Aantal poles: 29

Teams: Alfa Romeo (1950-’51) – Maserati (1953-’54 en 1957-‘58) – Mercedes (1954-’55) – Ferrari (1956)

Zijn overwinningen:

1950 : Monaco, België, Frankrijk
1951 : Zwitserland, Frankrijk , Spanje
1953 : Italië
1954 : Argentinië, België, Frankrijk, Duitsland, Zwitserland, Italië
1955 : Argentinïë, België, Nederland, Italië
1956 : Argentinië, Engeland, Duitsland
1957 : Argentinië, Monaco, Frankrijk Duitsland

Klasseringen WK:

1950: 2de met 27 punten
1951: wereldkampioen met 31 punten
1953: 2de met 28 punten
1954: wereldkampioen met 42 punten
1955: wereldkampioen met 40 punten
1956: wereldkampioen met 30 punten
1957: wereldkampioen met 40 punten
1958: 14de met 7 punten

Fangio was een echte winnaar