Een eigenzinnige kijk van Steven Peeters op de recente gebeurtenissen in de F1.
a:1:{s:9:”file_name”;s:32:”michael-schumacher-620-260_1.jpg”;}
Het zit sommige mensen niet mee de laatste tijd. Neem nu Michael Schumacher: de meest succesvolle F1-piloot aller tijden heeft de afgelopen vier races al meer diffusors van dichtbij gezien dan in het laatste jaar van zijn carrière samengeteld. Ga maar na: de goede man heeft nog steeds niet aan de leiding gereden van een race in zijn mooie ‘Silberpfeil’, daar waar zijn teamgenoot dat al wel deed, en toch al mooi op het podium heeft gestaan.

Dat moet stilaan een complex worden voor Schumacher, die maar niet met de wagen overweg lijkt te kunnen, en daardoor om de oren wordt gereden door zowat het halve veld. Lucas Di Grassi zou met recht en reden zijn inhaalmanoeuvre op Schumi als een hoogtepunt in zijn carrière kunnen bestempelen. Helaas één van zijn weinige, gezien de geringe tijd die de Virgin-bolides op het circuit hebben doorgebracht.

Het zou zéér gemakkelijk zijn in mijn column om brandhout van Schumacher te maken, en als Damon Hill-fan in de jaren ’90 zou het velen niet eens verbazen moest ik dit doen. Toch wil ik hier een lans opsteken voor Schumacher. Toen hij bij Benetton en Ferrari reed leek hij op alles wat wij over de Duitsers denken: koud, geconcentreerd, zakelijk en stug. Nu, ‘Duitse humor’ bestaat niet. Tenzij je een persbericht leest over de verloren voorwerpen op de Oktoberfesten: een been (prothese), een vals gebit, brillen, verlovingsringen, rolstoelen, enz…

Als Duitsers te veel Warsteiner of Bitburger hebben gedronken, doemt plots het beeld op van een dikke Duitser in Lederhosen met een grijze snor en ronde buik die bulderlachend zijn verdriet verzuipt in een gigantisch glas goudgeel gerstensap. Daarom denk ik dat Bitburger Schumacher terug sponsort, want zo vrolijk en relaxed als dit jaar heb ik hem de afgelopen 15 jaar nooit gezien. Ook dat kan deel uitmaken van het complex: terugkomen in de sport nadat je die gedomineerd hebt, laat weinig ruimte over om te verbeteren.

Dat zal Schumacher ook wel beseffen, en dat neemt de druk weg die hij 15 jaar lang op zijn schouders voelde. De druk van Duitsland, dat nu wel meer rijders heeft om de druk over te verspreiden, en de immense druk van de Italiaanse tifosi. Nu die druk weg is kan hij er enkel nog om lachen en zich wat amuseren. Al lijkt die uiterlijke schijn te verhullen dat zijn über-competiviteit een flinke deuk heeft gekregen.

Ga maar na: Duits team, Duitse motor, Duitse teamgenoot. Voor het seizoen had je kunnen vermoeden dat het team rond hem ging draaien, maar dat lijkt dus echt niet zo te zijn. En ook dat maakt deel uit van het complex: Schumacher is niet meer het centrum van het F1-heelal.

Dat is nu Lewis Hamilton aan het worden. Zijn Duitse voorbeeld mag hij dan wel ingehaald hebben, maar ook hij lijkt stilaan last te hebben van een Schumacher-complex. Ook hij heeft meer diffusors van dichtbij gezien dan hem lief is, al moet gezegd worden dat hij meer mensen heeft gepasseerd dan vice versa, maar ook hij moet lijdzaam toezien hoe zijn teamgenoot met de eer gaat lopen. Dat zal bij de hyper-gemotiveerde Lewis hard steken, maar hoe harder hij zijn best lijkt te doen, hoe meer hij op Schumacher begint te lijken: in het nauw gedreven door concurrenten lijkt hij zijn toevlucht te nemen tot ongeoorloofde manoeuvres.

Er is veel gesproken over zijn verdedigingslijn op het rechte stuk in Maleisië voor Petrov, maar een feit is een feit: je mag niet meer dan één keer uitwijken, en ik weet niet wie kan tellen, maar ik weet dat drie niet hetzelfde is als één. Regels zijn regels, en al wie dan zegt: “wil je soms dat de Formule-1 soms saai wordt? Lewis Hamilton zorgt tenminste voor spektakel!”. Beste mensen, laat me één ding duidelijk stellen: het in gevaar brengen van monteurs, toeschouwers en baanmarshalls is géén goed spektakel.

In China lieten Lewis en Sebastian (Vettel) zien hoe het NIET moet in de pitstraat. Sebastian zal moeten toegeven dat hij een beetje stout was om de deur dicht te gooien, maar hij reed met een wiel vóór Lewis toen die kwam aansluiten na het verlaten van zijn pitstop, dus Lewis had gewoon moeten accepteren dat Vettel voor hem lag, en netjes achter Vettel aansluiten. Het toont aan dat Hamilton voor niemand respect heeft.

Dat doet me terugdenken aan de tijden dat Schumacher ook nog met botsautootjes reed. In 1994 kwam hij daar mee weg, in 1997 niet meer. Noch van Schumacher, noch van Hamilton kan je zeggen dat ze middelmatige rijders zijn, maar ondanks hun enorm talent lijken ze ze vooral in het oog van de storm te komen na acties op de baan die niet altijd in dank worden afgenomen door collega’s en toeschouwers.

De ‘neutrale’ F1-fan zal wel roepen dat dit spektakel is, en je hem niet mag veroordelen, maar een voetballer die een kopstoot geeft krijgt ook rood. Als de scheidsrechter het niet ziet of het niet zo erg lijkt te vinden komen sommige mensen er nog mee weg, en net dat is wat me stoort aan Lewis Hamilton: soms wordt hij bestraft voor de stomste dingen, en vaak wordt hij niet gestraft voor flagrante overtredingen. Het lijkt soms wat paradoxaal maar het minste dat je kan zeggen is dat hij geen onbeschreven blad is.

Ook voor hem wil ik een lans opsteken, al is die wel beduidend kleiner dan bij de reïncarnatie van Schumacher. Lewis Hamilton heeft het niet gemakkelijk momenteel, en de afwezigheid van zijn poesje Nicole Scherzinger en waakhond papa lijken hem parten te spelen. Al moet gezegd worden dat niemand er nog aan uit kan of hete Nicole nu wel of niet het liefje is van Lewis. En wat er tussen papa en zoonlief Hamilton aan de hand is weten alleen zij.

Lewis Hamilton doet me wat denken aan Calimero, maar dan met gele helm in plaats van eierschaal: “ik ben niet snel en jij bent dat wel en dat is NIET eerlijk!” lijkt hij soms te roepen naar Button. Die reed haast onbetwistbaar naar de hoogste trede op het podium door wederom de juiste tactische keuze te maken. Schumacher reed vroeger ook zo: briljante in- en outlaps, en de juiste beslissing op het juiste moment. Michael won zelfs races door vier pitstops te maken!

Ik geef wel toe dat ik geen fan ben van Hamilton. Zijn rijstijl is té onverschrokken, en té onbeholpen. Vlagen van briljant rijden worden te vaak afgewisseld met domme dingen. Hij verzorgt wel spektakel, maar dat deed de ontploffing in een vuurwerkfabriek in Enschede tien jaar geleden ook.

Het is complex om over dit complex te spreken, maar in meer dan één opzicht hebben de Schumacher van tien jaar geleden en de Hamilton van nu meer gemeen dan je op het eerste zicht zou vermoeden. En of dat een goede zaak is laat ik aan u over…

Door Steven Peeters