Na een minder spannend seizoen, om het maar niet saai te noemen, kiest de F1 een andere weg.

Het nieuwe systeem van puntentelling brengt volgens mij niet echt veel met zich mee. Het kwalificatiesysteem daarentegen is super! Ten eerste vind ik het veel spectaculairder om naar te kijken. Aan de andere kant is het een enorme uitdaging voor de piloten. Wij hadden dit systeem vorig jaar en het jaar voordien ook in de FIA GT. Eén rondje, niemand anders op de baan, alle camera’s op jouw gericht, iedereen kan alles volgen wat je doet: de teams, je mecaniciens, de toeschouwers,… Het geeft een adrenalinekick die je niet kan verwoorden. Je moet één perfect rondje afwerken, met al die druk om je heen. Als je één foutje maakt sta je laatste, want je krijgt geen tweede kans.

Ik weet nog goed toen ik de eerste keer mijn “superpole” (zo heette het in de FIA GT) moest rijden. Wie in de eerste gewone kwalificatie eerste was moest als laatste zijn “superpole” rijden. En omgekeerd wie laatste was in de gewone kwalificatie moest eerst zijn “superpole” rijden. Het was twee jaar geleden in mijn eerste FIA GT wedstrijd in Monza. Ik had in de gewone kwalificatie de tweede tijd gedraaid. Hiervan was ik al helemaal verbaasd, want dit was mijn eerste wedstrijd in een Wereldkampioenschap. Ik stond voor al de ex F1-piloten: Naspetti, Montermini, Alliot, Jarier, Belmondo, Schiattarella, Enge en andere grote namen.

Maar nu even terug komen op die “superpole”. Als tweede van de gewone kwalificatie moest ik dus als voorlaatste de baan op voor mijn “superpole”. Om de stress te bedwingen zat ik vanaf het begin met helm op in de wagen. Ik kon alles perfect volgen op de tv die ze voor mij plaatsten. Het kwam namelijk live op Eurosport. Hoe dichter mijn beurt kwam hoe beter de tijden werden. Twee beurten voor mij kwam Naspetti. In de laatste bocht voor de finish ging hij eraf in een tot daartoe perfect rondje. “oh nee dat gaat bij mij ook gebeuren” dacht ik.

Toen was het aan mij. Ik rijd uit de box en begin aan mijn opwarmronde. Toen de banden op temperatuur begonnen te komen, voerde ik het tempo op om in mijn ritme te geraken. Voor de laatste bocht van mijn opwarmronde begon mijn rechter been enorm te trillen. Ik kreeg het gewoon niet onder controle. Maar nu moest het gebeuren. Met een trillend been in 6de versnelling kwam ik de startlijn voorbij met een snelheid van +/- 300 km/h. Nu kwam het aanremmen voor de eerste chicane. Mijn been trilde zo erg dat ik besliste om een 20 tal meter te vroeg te remmen. Enkel uit schrik dat het niet meer zou lukken. Het gevolg was dat ik 20 meter voor de bocht al de snelheid had die ik moest hebben om in te sturen. “klote, hier gaat mijn goede ronde al” was het eerste wat in mij opkwam. Nu had ik toch niets meer te verliezen en de stress was ook weg. De rest van de ronde verliep perfect, met als resultaat een 3de tijd in de “superpole”. Ik mocht dus als 3de starten in mijn eerste wedstrijd op internationaal niveau. Iedereen in mijn omgeving was enorm tevreden. Ikzelf had hiervoor getekend hadden ze mij dit vooraf gezegd. Maar in de eerste bocht had ik 4 tienden verloren en indien dit niet was gebeurd stond ik op pole.

Uit eigen ervaring weet ik dus hoe moeilijk het is. In zo’n rondje moet alles perfect verlopen. Zeker aan het begin van het seizoen zal dit veel spektakel meebrengen. Na een tijdje wen je er een beetje aan maar het blijft een kick. Hier zal zeker een verschil worden gemaakt tussen de jongens en de mannen. Voor mij zal Schumacher hierin zeer goed zijn. Maar ik denk dat voornamelijk Montoya hier gaat schitteren. Hij is zo zeker van zichzelf en zo rustig, dat hij alles in één rondje kan verpakken. Button zal zeker ook moeten oppassen dat hij in de kwalificaties geen pak rammel krijgt van Villeneuve.

Sportieve groeten,

Anthony Kumpen
Na een minder spannend seizoen, om het maar niet saai te noemen, kiest de F1 een andere weg.
a:0:{}
Het nieuwe systeem van puntentelling brengt volgens mij niet echt veel met zich mee. Het kwalificatiesysteem daarentegen is super! Ten eerste vind ik het veel spectaculairder om naar te kijken. Aan de andere kant is het een enorme uitdaging voor de piloten. Wij hadden dit systeem vorig jaar en het jaar voordien ook in de FIA GT. Eén rondje, niemand anders op de baan, alle camera’s op jouw gericht, iedereen kan alles volgen wat je doet: de teams, je mecaniciens, de toeschouwers,… Het geeft een adrenalinekick die je niet kan verwoorden. Je moet één perfect rondje afwerken, met al die druk om je heen. Als je één foutje maakt sta je laatste, want je krijgt geen tweede kans.

Ik weet nog goed toen ik de eerste keer mijn “superpole” (zo heette het in de FIA GT) moest rijden. Wie in de eerste gewone kwalificatie eerste was moest als laatste zijn “superpole” rijden. En omgekeerd wie laatste was in de gewone kwalificatie moest eerst zijn “superpole” rijden. Het was twee jaar geleden in mijn eerste FIA GT wedstrijd in Monza. Ik had in de gewone kwalificatie de tweede tijd gedraaid. Hiervan was ik al helemaal verbaasd, want dit was mijn eerste wedstrijd in een Wereldkampioenschap. Ik stond voor al de ex F1-piloten: Naspetti, Montermini, Alliot, Jarier, Belmondo, Schiattarella, Enge en andere grote namen.

Maar nu even terug komen op die “superpole”. Als tweede van de gewone kwalificatie moest ik dus als voorlaatste de baan op voor mijn “superpole”. Om de stress te bedwingen zat ik vanaf het begin met helm op in de wagen. Ik kon alles perfect volgen op de tv die ze voor mij plaatsten. Het kwam namelijk live op Eurosport. Hoe dichter mijn beurt kwam hoe beter de tijden werden. Twee beurten voor mij kwam Naspetti. In de laatste bocht voor de finish ging hij eraf in een tot daartoe perfect rondje. “oh nee dat gaat bij mij ook gebeuren” dacht ik.

Toen was het aan mij. Ik rijd uit de box en begin aan mijn opwarmronde. Toen de banden op temperatuur begonnen te komen, voerde ik het tempo op om in mijn ritme te geraken. Voor de laatste bocht van mijn opwarmronde begon mijn rechter been enorm te trillen. Ik kreeg het gewoon niet onder controle. Maar nu moest het gebeuren. Met een trillend been in 6de versnelling kwam ik de startlijn voorbij met een snelheid van +/- 300 km/h. Nu kwam het aanremmen voor de eerste chicane. Mijn been trilde zo erg dat ik besliste om een 20 tal meter te vroeg te remmen. Enkel uit schrik dat het niet meer zou lukken. Het gevolg was dat ik 20 meter voor de bocht al de snelheid had die ik moest hebben om in te sturen. “klote, hier gaat mijn goede ronde al” was het eerste wat in mij opkwam. Nu had ik toch niets meer te verliezen en de stress was ook weg. De rest van de ronde verliep perfect, met als resultaat een 3de tijd in de “superpole”. Ik mocht dus als 3de starten in mijn eerste wedstrijd op internationaal niveau. Iedereen in mijn omgeving was enorm tevreden. Ikzelf had hiervoor getekend hadden ze mij dit vooraf gezegd. Maar in de eerste bocht had ik 4 tienden verloren en indien dit niet was gebeurd stond ik op pole.

Uit eigen ervaring weet ik dus hoe moeilijk het is. In zo’n rondje moet alles perfect verlopen. Zeker aan het begin van het seizoen zal dit veel spektakel meebrengen. Na een tijdje wen je er een beetje aan maar het blijft een kick. Hier zal zeker een verschil worden gemaakt tussen de jongens en de mannen. Voor mij zal Schumacher hierin zeer goed zijn. Maar ik denk dat voornamelijk Montoya hier gaat schitteren. Hij is zo zeker van zichzelf en zo rustig, dat hij alles in één rondje kan verpakken. Button zal zeker ook moeten oppassen dat hij in de kwalificaties geen pak rammel krijgt van Villeneuve.

Sportieve groeten,

Anthony Kumpen