Graag gaan we voor onze lezers even terug in de tijd om ze enkele vergeten helden voor te stellen. Naast de huidige wereldkampioen en die van de laatste tien seizoenen zijn er nog een heleboel andere rijders die hun bijdrage wisten te leveren aan de sport.
Vandaag stellen we onze lezers Peter John Collins even voor. Collins werd geboren op 3 november 1931 in Engeland en was actief als F1-rijder van 1952 tot 1958. Deze Brit wist 35 keer deel te nemen aan een GP en kon er zelfs drie op zijn naam zetten. Collins kon in al die tijd toch nog enkele mooie podiumplaatsen behalen en had de eer te strijden tegenlegendes als Juan Manuel Fangio en Stirling Moss.
Alles is voor Collins eigenlijk begonnen in de F3. Hij was toen goed bevriend met Mike Hawthorn. Beide rijders bezochten elkaar regelmatig in hun vrije tijd en kenden dat jaar een mooi seizoen. De hoogst behaalde plaats was wel slechts de achtste.
In 1950 krijgt hij dan een kans bij het team van Tony Vandervell. Vandervell zou in die tijd een Ferrari hebben gekocht om deze te bestuderen en dan vervolgens zijn eigen sportwagen te bouwen. Met deze wagen wist Collins zelfs nog de prestigieuze Whitsun Trophy te winnen. Een jong en Brits talent was in de maak.
Het grote werk begon in 1952 want toen kreeg Collins zijn eerste kans in de F1. Hij kon voor teams als Vanwall en Maserati rijden om tot slot bij Ferrari te eindigen. Ferrari kon hem een betere wagen bieden en in zijn eerste seizoen bij de scuderia wint Collins de Grote Prijzen van Frankrijk en België. Volgens vele Britse supporters zou deze rijder op dat ogenblik alles in zich hebben om op bepaalde dag een waardig wereldkampioen te worden.
Eén van de belangrijkste momenten is ongetwijfeld de GP van Monza in 1956. Collins is nog steeds één van de titelkandidaten maar dat zijn ook ook teamgenoot Fangio en Moss. Op zeker ogenblik duikt Fangio de pits in en moet opgeven met een stuurprobleem. Collins was iemand met veel respect en waardering voor de eerste rijder bij het team, Fangio en hij besluit meteen ook de pits in te duiken om zijn wagen af te staan aan de Argentijn. Fangio ging door met de wagen van Collins waardoor die laatste zijn kansen op de wereldtitel verloor. Collins was toen 24 jaar en maakte er zich geen zorgen om. Teambaas Enzo Ferrari bewonderde Collins voor deze opoffering en ook de tifosi vergaten Collins nooit meer.
In 1957 kan Peter Collins nog één race winnen en dat is die van Engeland zelf. Zijn trouwe supporters verwachten nog meer overwinningen en steunen de Ferrari-rijder op alle mogelijke manieren. In 1958 blijft Collins bij Ferrari en wordt hij nog knap derde in Monaco. Dan slaat plots op de Nurbugring het noodlot toe wanneer Tony Brooks hem voorbij gaat in een Vanwall. Geen van beide Britten wilde onderdoen en plots geraakt Collins de controle over zijn wagen kwijt en crasht hij zwaar. Hij bezwijkt aan zijn verwondingen en sterft dus op 27- jarige leeftijd.
Voor vele onder ons was hij tot de dag van vandaag nog onbekend maar deze Britse rijder is zijn plaats in de geschiedenisboeken meer dan waard. Geen wereldtitel maar wel drie overwinningen en veel respect van Enzo Ferrari en de tifosi.
Graag gaan we voor onze lezers even terug in de tijd om ze enkele vergeten helden voor te stellen. Naast de huidige wereldkampioen en die van de laatste tien seizoenen zijn er nog een heleboel andere rijders die hun bijdrage wisten te leveren aan de sport.
a:0:{}
Vandaag stellen we onze lezers Peter John Collins even voor. Collins werd geboren op 3 november 1931 in Engeland en was actief als F1-rijder van 1952 tot 1958. Deze Brit wist 35 keer deel te nemen aan een GP en kon er zelfs drie op zijn naam zetten. Collins kon in al die tijd toch nog enkele mooie podiumplaatsen behalen en had de eer te strijden tegen legendes als Juan Manuel Fangio en Stirling Moss.
Alles is voor Collins eigenlijk begonnen in de F3. Hij was toen goed bevriend met Mike Hawthorn. Beide rijders bezochten elkaar regelmatig in hun vrije tijd en kenden dat jaar een mooi seizoen. De hoogst behaalde plaats was wel slechts de achtste.
In 1950 krijgt hij dan een kans bij het team van Tony Vandervell. Vandervell zou in die tijd een Ferrari hebben gekocht om deze te bestuderen en dan vervolgens zijn eigen sportwagen te bouwen. Met deze wagen wist Collins zelfs nog de prestigieuze Whitsun Trophy te winnen. Een jong en Brits talent was in de maak.
Het grote werk begon in 1952 want toen kreeg Collins zijn eerste kans in de F1. Hij kon voor teams als Vanwall en Maserati rijden om tot slot bij Ferrari te eindigen. Ferrari kon hem een betere wagen bieden en in zijn eerste seizoen bij de scuderia wint Collins de Grote Prijzen van Frankrijk en België. Volgens vele Britse supporters zou deze rijder op dat ogenblik alles in zich hebben om op bepaalde dag een waardig wereldkampioen te worden.
Eén van de belangrijkste momenten is ongetwijfeld de GP van Monza in 1956. Collins is nog steeds één van de titelkandidaten maar dat zijn ook ook teamgenoot Fangio en Moss. Op zeker ogenblik duikt Fangio de pits in en moet opgeven met een stuurprobleem. Collins was iemand met veel respect en waardering voor de eerste rijder bij het team, Fangio en hij besluit meteen ook de pits in te duiken om zijn wagen af te staan aan de Argentijn. Fangio ging door met de wagen van Collins waardoor die laatste zijn kansen op de wereldtitel verloor. Collins was toen 24 jaar en maakte er zich geen zorgen om. Teambaas Enzo Ferrari bewonderde Collins voor deze opoffering en ook de tifosi vergaten Collins nooit meer.
In 1957 kan Peter Collins nog één race winnen en dat is die van Engeland zelf. Zijn trouwe supporters verwachten nog meer overwinningen en steunen de Ferrari-rijder op alle mogelijke manieren. In 1958 blijft Collins bij Ferrari en wordt hij nog knap derde in Monaco. Dan slaat plots op de Nurbugring het noodlot toe wanneer Tony Brooks hem voorbij gaat in een Vanwall. Geen van beide Britten wilde onderdoen en plots geraakt Collins de controle over zijn wagen kwijt en crasht hij zwaar. Hij bezwijkt aan zijn verwondingen en sterft dus op 27- jarige leeftijd.
Voor vele onder ons was hij tot de dag van vandaag nog onbekend maar deze Britse rijder is zijn plaats in de geschiedenisboeken meer dan waard. Geen wereldtitel maar wel drie overwinningen en veel respect van Enzo Ferrari en de tifosi.